Reanimasiyada keçirdiyim 24 gündə (16 gün komada idim) ilk dəfə məni güzgünün önünə apardılar. “Üzüklərin hökmdarı” filmindən bir personaj aynadan mənə baxdı. Sizi inandırım ki, o, Elf deyildi.

Axar.az xəbər verir ki, bu sözləri rusiyalı müxalif bloger Aleksey Navalnı yazıb.

Bloger izləyiciləri ilə öz xəstəxana xatirələrini bölüşüb:

“Mən çox məyus idim. Xəstəxanadan heç vaxt çıxa bilməyəcəyimi düşünürdüm. Ancaq həkimlər möcüzə yaratmağa davam edirdilər. Mən fizioterapevtlə məşğul olurdum, yemək yeyirdim, daha çox yatmağa çalışırdım. Son zamanlarda mənə gündə iki dəfə 5 dəqiqə müddətinə ümumi eyvana çıxmağa icazə verildi. Eyvandan sonra daha çox məyus olurdum – gözəl hava, günəş şəfəq saçır, aşağıda park və ağaclar, mən isə palatada...

Ancaq günlər keçdi!

Xəstəxanada keçirdiyim 32 gündən sonra həkimlər daha sonrakı yaxşılaşmanın stasionar müalicə ilə deyil, normal həyata dönməklə baş verəcəyinə qərar verdilər... Gəzmək, ailəmlə vaxt keçirmək, gündəlik hərəkətlərin rutininə qərq olmaq...

İndi isə bədən ölçümdən üç ölçü böyük şalvarda parkda gəzirəm. Hər şeydən əvvəl məni ağacların, yaşıllığın olduğu yerə aparmalarını xahiş etdim.

Planlar hələ ki, stabil olaraq qalır – gündəlik reabilitasiya və fizioterapevt ziyarəti, tək ayaq üstə durmaq, barmaqlara tam nəzarəti bərpa etmək, balansı qorumaq. Gülməlidir, qayığın arxasında, dalğa boyunca lövhə sürməyi öyrənməyi xəyal edirdim və bu yay öyrəndim. İndi isə bir ayaq üstə durmağı öyrənirəm. Özümdə hər cür məzəli keyfiyyətləri aşkar etdim. Məsələn, sol əlimlə topu tuta bilərəm, amma ata bilmirəm. Beyin bu hərəkəti yerinə yetirmək istəmir. Bununla yanaşı yazını sətir üzərində yazmağı öyrənirəm. Uzun sözün qısası reabilitasiya davam edir...”

Aleksey Navalanı onun üzərində əziyyəti olan hər kəsə minnətdarlıq da edib.