Artıq günümüzdə kimsə bir-birinə uzun məktublar
yazmadığı kimi, bir-biri üçün uzun həsrət duyğusu da hiss edə
bilmir. Çünki internetlə hər gün təmas imkanı kimsənin darıxmaq
duyğusu ilə dolub-daşmasına imkan vermir.
Arzu etdiyin anda barmaqlarını duymələrə toxundurub bir dəqiqədə
dünyanın istənilən yerinə çatdıra bilmək imkanına sahib olmaq
insanları bəlkə də bir-birinə həsrət duymaq kimi gözəl hissdən
məhrum edir…
Bu yaxşıdırmı, yoxsa pis?.. Bütün bunları müəyyən etmək bəlkə də
hələ tezdir, bu sürətlə, qısa zaman kəsiyində bir-birinə hiss
etdiklərini izah edə bilmənin nəticəsi nə olacaq?
Bunu hələ tam müəyyən etmək üçün zamana ehtiyacmız var.
Keçmişdəsə belə deyildi. Bir-birini sevən və öz duyğularını
anlatmaq istəyən biri poçta gedə bilmək üçün belə əziyyətə
qatlaşmalı, günlərlə alacağı cavabı gözləməli idi.
Eynən sizə tədqim edəcəyimiz məktubda olduğu kimi…
"Son sözləri yazarkən göz yaşlarım səfihələrə səpələnir…
Amma nəşələnməliyəm… Sonsuz sayda öpücüklər uçur havada…
Onlardan bir neçəsini tuta bildim, çox ləzzətlidirlər.
Sən bu məktuba cavab yaza bilərsən. Amma cavabı Ləns
poçtxanasından göndərməlisən, çünki belə daha etibarlıdır. Amma ora
gedib-getməyəcəyini tam bilmədiyimdən sənə bir söz deyə bilmirəm.
Məktubun üzərinə "gəlib poçtdan götürülməyincəyə qədər gözlədilsin"
sözlərini yaz ki, itməsin…
Çox sevgili, sevgililərin sevgilisi, incə, kiçicik xanımım…
Sağlığına diqqət et və qəsəbədə dolaşmağı ağlından belə
keçirmə…
Məktubda mənə bizi necə tapdığını ətraflı yaz, sevimli
arvadım…
Səni milyonlarca kərə öpürəm…"
Bu, Motsartın arvadına yazdığı məktub idi…