Erməni həyasızlığının sərhədi yoxdur və ona təəccüblənməməyi artıq vərdiş halına gətirmişik: bu həyasız, abırsız, əxlaqsız, ləyaqətsiz, utanmaz, qızarmaz xalq torpağımıza, adımıza, abidələrimizə, mədəniyyətimizə, musiqimizə iddia etməkdən əl çəkmir.

Bu əxlaqsız, sərgərdan, qaraçı “xalq”ın heç nəyi yoxdur, yalnız hüdudsuz həyasızlıqlarından başqa.

İnanmazdım, inana bilməzdim ki, bir gün ermənilər saza da iddia edə bilərlər. Balabana, nağaraya, milli rəqslərimizə, mətbəximizə, dolmaya, aşa... - hər şeyə iddia ediblər, bunun uğrunda “mübarizə” aparıblar-aparırlar, mənimsəyiblər-mənimsəyirlər. Ancaq kimin ağlına gələr ki, bu həyasızlar saza, qopuza da iddia edəcəklər.

Saz – birbaşa türk mədəni hadisəsidir və bütün türk arealında istisnasız olaraq müxtəlif adlarla yaşamaqdadır. Qam/Şaman, tanrıçılıq dünyagörüşündən gələn bu kutsal-ruhani qam-uz (qam sahibi), qam-an, dambura/tınbura (tın – ruhun (kutun) bədəni tərk etdiyi andakı adı, bura – tının ölülər aləminə getmək üçün istifadə etdiyi minik heyvanının ruhunun adı) sonradan islam dünyagörüşünə uyğunlaşdırılıb: şamanizmdəki ozanların qopuzu sonra saz adını alaraq təkkə-təriqət ocaqlarında haqq aşiqlərinin-təriqət yolçularının, daha sonra isə ocaqlardan çıxıb, xalq arasında təbliğat aparanların mənəvi-ruhani ifadəsinin simvolu olub.

İndi ermənilər “azərbaycanlılar erməni aləti sazı özününküləşdirməyə çalışır” kimi təbliğat aparmaq həyasızlığını özlərinə rəva görürlər.

Bu “millət” insanı mat qoyar; bu həyasızlığın, əxlaqsızlığı qarşısında insanın dili lal olur! Bu həyasızların tarixən bircə dənə aşığı olub ki – Sayat Nova – onun da bütün yaradıcılığı Azərbaycan dilindədir. Çünki gəliblər, burda bu mədəniyyəti görüb, istifadə ediblər – kamança kimi, balaban kimi... Ancaq saz o qədər müqəddəsdir ki, onu mənimsəyib, özününküləşdirməyə erməni təfəkkürü çatmayıb – bir istisna ilə. Son tədqiqatlarda isə ümumiyyətlə Sayat Novanın da erməni olmadığı haqda faktlar ortaya çıxır.

Lap olsun və təki olsun: axı Sayat Nova da azərbaycanca şeir yazıb, azərbaycanca oxuyub – çünki sazın “ermənicəsi” yoxdur, heç “ruscası” da yoxdur. Bu, türkün milli kimliyidir!

Erməni həyasızlığı bütün erməniləri sarmış dəhşətli virus-xəstəlikdir: bu xalqın içində hamısı belədir, istisna yoxdur: anlayın ki, “yaxşı erməni” anlayışı yoxdur, olmayıb, olmayacaq! Bu məxluqlar başqasının olanı özününkü saymaq, yalan danışmaq, iftira atmaq üçün dünyaya virus olaraq gəliblər, heç bir mənəvi, milli, əxlaqi dəyərləri yoxdur, çünki olmayıb, bunların həyat tərzi yalan, böhtan, yaltaqlıq, ikiüzlülük, həyasızlıq, namussuzluqdur!

Bu “xalq” onillərdir, yüzillərdir bu cür həyasızlıqla bizə qarşıdır. Bu “xalqı” Rusiya 200 ildir içimizə virus olaraq yeridib və onu aktiv saxlayıb. Və azərbaycanlılar içərisində yalandan üzə keçən bu cür həyasızları görsəniz, əmin olun, yüz faiz ermənidir, sadəcə, adını, kimliyini dəyişib.

Bu “xalq” dəhşətdir – biz tanıdıq, özümüzü qoruduq, qoruyacağıq inşallah. Görəsən, gələcək nəsillər yaddaşsız olmayacaq ki? Nə boyda təhlükəli bir düşmənlə qonşu olduğumuzu unutmayacaq ki?

Axı biz unutmuşuq: qoynumuzda yer verib bəslədiyimiz, 1829-cu ildən sonra qucaq açdığımız bu alçaq, əxlaqsız, yaramaz virus-tayfanın 1905, 1918 qətliamlarını unutmuşduq; İrəvanı, Zəngəzuru, Göyçəni bizdən qoparmasını, yüzlərlə kəndimizi viran qoymasını, 1,5 milyon insanımızı qətlə yetirməsini, sürgün etməsini, didərgin salmasını unutmuşduq! O qədər unutmuşduq ki, onları “kirvə” deyib evimizin başında əziz qonağa çevirmişdik! O qədər unutmuşduq ki, “Allahdan döndün, kirvəndəndəmi dönürsən” kimi eybəcər məsəl də yaratmışdıq.

Biz necə edək ki, gələcək nəsillərimiz babayanlardan, balayanlardan, muradyanlardan – adımızı götürüb, içimizə girən “yan” viruslardan uzaq olsun?..