1992-ci ildə Xocalı qətliamında əsir düşən Valeh Hüseynov ona necə işgəncələr verildiyini, gitara ifaçısı olduğu üçün əllərinin yandırıldığını və əsirlikdən necə xilas olduğunu "Əl-Cəzirə"yə danışıb.

O dəhşətli günlərdən bəhs edən söhbəti Axar.az oxucularına təqdim edirik.

"23 yaşım var idi. Mingəçevir şəhərində musiqi ilə məşğul olurdum. Bu ərəfədə Xocalıda qarşıdurmalar başladı. Doğulduğum və böyüdüyüm şəhəri qorumaq üçün Xocalıya yollandım. Gündüzlər işləyib, gecələr səngərdə keşik çəkirdim. Arada da gitaramı götürüb ifa edirdim".

Sonra Səadətlə evləndim…

Ailəsini, torpağını qorumaq üçün Xocalıya gedən Valeh Hüseynov 5 ay Xocalıda qalıb. Bu müddətdə Səadət adlı bir xanımla ailə həyatı qurub. Xocalıda olmağının 5-ci ayında isə ermənilər şəhərə daxil olub.

"Ermənilər şəhərə daxil olduğu vaxt mən keşik növbəsində deyildim. Yoldaşımla evimizdə oturmuşduq. Yaranan hay-küydən isə vəziyyətin gərgin olduğu aydın görünürdü. Bir qədər sonra ermənilər şəhərə tanklarını yeritməyə başladı. Bizim isə silahımız yox sayılacaq qədər az idi.

Əhali meşəyə tərəf üz tutdu. Biz də əvvəlcə bütün qadınları, uşaqları, yaşlıları çaydan keçirdik. Sonra 10 kilometrə yaxın yol qət edib meşəlik sahəyə çatdıq. Hər yer qar, hava da çox soyuq idi. İnsanların çoxu soyuqdan donaraq elə oradaca öldü.

Ağdama 3-4 kilometr qalmış meşəlik ərazi bitdi. Düzənliyə çıxdıq və bu an ermənilər hər tərəfdən atəş açmağa başladı. Sağ qalanlardan da bir çoxu burada öldürüldü. Silahlardan atılan güllələrdən biri də həyat yoldaşıma dəydi. Hərə bir tərəfə can atıb qorunmağa çalışırdı. Mənsə yoldaşımın cənazəsindən ayrılmırdım. Onu orada heç cür tək qoyub gedə bilmirdim. İki saat güllə yağışı altında gözlədim. Getdikcə erməni əsgərləri olduğumuz yerə daha da yaxınlaşmağa başladı. Silahımın gülləsi də bitmişdi. Belimdəki bıçağı çıxarıb bizə yaxınlaşan bir erməniyə atdım və ona doğru qaçmağa başladım. Onun arxasınca qaçdığım vaxt digər bir erməni əsgəri avtomatın qundağı ilə başıma vurdu. Huşumu itirdim…

Gözümü açanda onu gördüm ki, yerdəyəm və məni döyürlər. Sonra mənim kimi əsir düşən bütün insanları apardılar…"

27 gün əsirlik həyatı yaşayan Valeh Hüseynov onunla birlikdə əsir düşən insanların əksərinin qadın və uşaqlar olduğunu deyir:

"Mənimlə birlikdə 11 nəfər də əsir düşmüşdü. Demək olar ki, hamısı qadınlar və uşaqlar idi. Ermənilər bizi yaxınlaqdakı polis bölməsinə aparıb kameraya saldılar. Hər gün 15-20 erməni əsgəri gəlib bizi döyüb gedirdi. İşgəncələrin ən böyüyünü isə gitara ifaçısı olduğuma görə yaşadım. Bilmirəm ki, gitaraçı olduğumu haradan öyrənmişdilər. Bir gün erməni əsgərləri içəri daxil olub "burada gitara ifaçısı kimdi", - deyə soruşdu. Mən özümü işarə edincə "Qarabağ" musiqisini gitarada ifa edən sənsən?" – deyərək üstümə gəldilər. Olduğumuz kamerada qaz sobası varıydı. Məni həmin sobanın üstünə itələdilər, iki əlli sobadan yapışmaq istədim və soba aşdı. Bu an özüm də yerə yıxıldım. Yıxıldığım vaxt ermənilər əllərimin sobada yandığını görüb, ayaqları ilə basıb barmaqlarımı da sındırdılar. Daha sonra dırnaqlarımı çıxardılar. Bu qədər amansız işgəncələrin ardınca əllərimin tam şəkildə yanmadığını görüb yenidən sobanın üzərinə basdılar. Bundan sonra olanlar yadımda deyil, huşumu itirmişdim. Gözlərimi açanda əllərimdə dəhşətli ağrı varıydı. Qabırğalarımı və dişlərimi də sındırmışdılar. Bədənim soyuqdan titrəsə də, əllərimdə qorxunc istilik hiss edirdim. Kameranın içindən donmuş su boruları keçirdi. Əlimlə onlardan yapışıb yatdım. Bir də ayıldım, əllərim boruya elə yapışıb ki, çəkib ayıra bilmirəm. Ermənilər içəri gələndə bu mənzərəni görüb, məni borudan ayırmaq üçün ayaqlarımdan çəkdilər. O an əllərimin içi qopub borunun üzərində qaldı..."

Valeh Hüseynovun bildirdiyinə görə, o, bir neçə gün ayılmayıb. Bunu görən ermənilər də öldüyünü zənn edərək Valehi dağdan aşağı atıb.

"Onlar mənim öldüyümü zənn edərək "meyit"imi dağdan aşağı atdılar. Bunu dumanlı da olsa xatırlayırdım. Dağdan aşağı yuvarlandıqdan bir qədər sonra bir gölməçədə olduğumu hiss etdim. Ancaq nə sudan çıxa, nə də gözlərimi aça bildim. Gecə dəhşət soyuq idi, titrəyirdim...

Səhər açılanda dağa qalxmaq üçün vurnuxurdum. Elə bu an ermənilər ölmədiyimi gördü, gəlib yenidən məni dəhşət saçan kameraya apardılar.

Amansız işgəncələrin yenidən başladığı kamerada qarşıdakı günləri də zülmlə keçirdim.

Əsirlikdə keçirdiyim 27-ci günün tamamında 3 erməni əsiri ilə dəyişdirildim.

Əsirlik həyatından sonra 4 il əllərim açılmadı. Məni gətirib Gəncə xəstəxanasına yatırdılar. 4 il də əllərimin fəaliyyətini bərpa etmək üçün müalicə olundum. Sonda isə barmaqlarımı sındırıb yenidən düzəltdilər. O ərəfələrdə televiziyada gitara görəndə göz yaşlarımı saxlaya bilmirdim.

Bu qədər əzablı yollar keçdim, ölmədim, Allaha şükürlər olsun, əgər ölüm vaxtın deyilsə, ölmürsən..."

Qeyd edək ki, 1996-cı ildə yenidən ailə həyatı quran Valeh Hüseynovun 3 qız övladı var.