Yuxarı

29 il öncə yolayrıcında..

Ana səhifə Toplum
12 Punto 14 Punto 16 Punto 18 Punto

Ötən ilin sonlarında mənim 50 yaşım tamam olanda baş redktorumuz Rauf Arifoğlu haqqımda çox isti, duyğulu, gözəl bir köşə yazmışdı. İndi elə çıxacaq ki, mən yazıyla əvəz-əvəz edirəm. Elə deyil.

Zatən, illərdir xoş günlərdə, dar zamanlarda bir-birimizi müdafiə edir, bir-birimizdən yazırıq. Mən 2000-ci ildə Rauf Arifoğlunun türmədən xilas olunması üçün yazırdımsa, o 2002-də mənim türməyə düşməməyim üçün yazırdı, Prezdent Aparatında birbaşa dövlət başçısıyla dialoqa girirdi.

Həyatımız böylə keçdi – təlatümlərlə çarpışa-çarpışa, dar günlərdə bir-birimizə çiyin verə-verə, arxa dura-dura. Yoxsa çox çətin olardı.

Əvvəllər də yazılarımızda, müsahibələrimizdə keçib, yazmışıq, demişik, bird aha təkrar edim ki, Raufla mənim tanışlığımın tarixçəsi əsrin üçdə biri qədərdir. Tam 33 il. Bir qərinə. Az müddət deyil. Biz tanış olanda yeniyetməlikdən az müddət idi ayrılmışdıq, hələ üzümüzə tük də çıxmırdı. İndi saqqalı ağartmışıq.

33 il öncə bizi bir-birimizə yazı-pozu həvəsimiz, şeirlr, esselər yazmaq bacarığımız yaxınlaşdırmamışdı. Tanışlığımız təsadüfi səciyyəli idi. Biz Gəncədə başqa-başqa ali məktəblərdə oxuyurduq və şəhərin fərqli səmtlərində yaşayırdıq. İş elə gətirmişdi ki, mənim bir həmkəndlim, qonşu-qohum oğlu da Raufla bir qrupda oxuyur, onunla eyni evdə yaşayırdı. Mən onun yanına gedəndə 17 yaşlı Raufla tanış olmuşduq. O zaman o, bizim qarşımıza əlindən yerə qoymadığı kitabla çıxmışdı. Sonradan mənim ara-sıra şeir yazdığımı bilən İbrahim dedi ki, otaq yoldaşım Rauf da şeir yazır.

Əslində şeir bizi birləşdirən dəyər ola bilərdi, amma elə bir vaxt gəldi ki, şeir zamanı getdi. Xalq-azadlıq hərəkatı dönəmində şeir vaxtı deyldi. Azman imperiya ilə mübarizədə, haqq-ədalət, demokratiya uğrunda savaşda kövrək misralar gücsüz idi. İnsanara titrək, romantik misralar lazm deyildi, tutarlı, kəskin, sanballı söz lazım idi. Ona görə də o dövrdə ədəbiyyatla maraqlanan, söz sənətini sevən adamların əksəriyyəti kimi, bizim də düşüncələrimiz həzin misralardan transfer edib alovlu siyasi publisistikada özünə mənzil etdi.

Ötən əsrin 80-ci illərinin sonlarında ədəbi-bədii hadisə kimi meydana çıxmış "Gənclik" jurnalinda "Rauf Abbasov" imzasıyla olduqca maraqlı, həm də yeni janrda yazı oxudum. Bu gün ona esse deyirlər. İbrahim dedi ki, bilirsənmi o yazını kim yazıb, mənimlə bir otaqda qalan uzun oğlan, tovuzlu, Rauf. Xatırladım.

Həmin yazı gerçəkdən yaxşı yazıydı. Üstündən 30 ilə yaxın vaxt keçib, o yazının məzmununu hələ də xatırlayıram. Gənc məzun yolayrıcında qaldığını yazırdı. Bu yollardan biri haqq-ədalətin hökm sürdüyü, dürüst cəmiyyətə aparan xəyali yol idi, digəri isə rüşvət-korrupsiya bataqlığına uzanan real yoldu. Müəllif şərabçı texnoloq olaraq milyonlarla pul-paranın dövr etdiyi emal sənayesində çirkaba bulaşmaq istəmirdi, dürüst, vicdanlı vətəndaş olaraq özünü realizə etmək arzusunu yazırdı.

Gerçəkdən də o dönəmdə şərab emalı zavodlarının hamısı olduqca rentabelli işləyən milyonçu müəssisələr idi. Azərbaycan çaxırı şimal ellərində su kimi içilirdi, hər gün milyon dekalitrlərlə şərab vaqon-sisternlərlə SSRİ məkanına göndərilirdi və əvəzində ölkəyə milyonlar gəlirdi. O dövrdə şərab emalı zavodlarının rəhbərləri, o cümlədən "vinotdel" adlandırılan şərab şöbəsinin müdirləri qeyri-rəsmi mlyonçular hesab olunurdu. Şərabç texnoloq olan Rauf Abbasov "vinotdel" vəzifəsinin və milyonların bir addımlığında idi, amma bunu istəmirdi, hətta bu fikrini respublika mətbuatında yazıb ictimailəşdirmişdi.

Elə çıxa bilər ki, qismətdə "vinotdel" Abbasov yox, jurnalist Rauf Arifoğlu olmaq varmış. Amma məncə, bu qismətdən çox, şüurlu seçimin məntiqi nəticəsidir.

Bir-iki ildən sonra Bakıya gələndə İbrahimlə birlikdə jurnalist Rauf Arifoğlunun yanına, "Yeni Müsavat"ın redaksiyasına getdik. Mən içəri girən kmi o da məni tanıdı və 8 il əvvəl yazdığım şeirin bir misrasını əzbədən dedi. Mat qalınası iş idi. O şeir yazıb atmış, unutmuşdum, yadımda cəmi iki-üç misrası qalmışdı. Heç demə, mən o şeiri İbrahimin maqnitofonunda bir audiokasetə yazmışam, kaset isə Raufun sevimli mahnılarından ibarət imiş. Nəticədə o sevimli mahnılarn biri pozulub, əvəzində mənim şeirim onların otağında bir-neçə ay məcburi qaydada səslənib.

Sonra iş elə gətirdi ki, biz bir qəzetdə işləməli olduq. Bax, bu təsadüfən olmadı. Bizi birləşdirən dəyərlər artıq çox idi – Qarabağ, azadlıq, demokratiya, jurnalistika, siyasi mübarizə…

Başqa sözlə, biz 1983-cü ilin sonlarında İbrahimin vəsiləsiylə tanış olmasaq da, 1993-də eyni partiyanın üzvləri və yazı-pozu adamları olaraq tanış olacaqdıq.

Budur, 20 ildən (arada qısa fasilələr də olub) çoxdur ki, bir kollektivdə çalışırıq. Sutkanın az qala yarısını bir yerdə oluruq, xoş və naxoş günlərimiz birdir.

Rauf bəy parlaq istedad, iti zəka sahibidir. Onun xarakterik xüsusiyyətləri arasında ən öndə gələnlərindən biri də, məncə, fəhmi, intuisiyasıdır. O zamanın nəbzini tutmağı bilir. Bəzən kanat üzərində öz tarazlığını şüvüllə qoruyan kəndirbaza dönməli olur. Bəzən uçurumun kənarıyla, dərin girdaba baxa-baxa irəliləməyə məcbur qalır. Yaratdığı media-qrupun salamatlığı, rəhbərlik etdiyi kollektivlərin üzvlərinin təhlükəsizliyi və dolanışığı üçün əziyyətlər çəkir, nələrəsə dözməli olur. İndiki zamanda üzdə qalmaq, mövcudluğu qorumaq, bunu sonadək bacarmaq çox çətindir.

Pəs etmək isə asandır. Bir gün bezirsən, çamadanını da qablayıb, ya doğulduğun yerlərə qayıdırsan, ya da bəxtəvər ölkələrə sığınırsan, hər şeyi yenidən başlayırsan, ya da bitirirsən. Ancaq Rauf Arifoğlu pəs edənlərdən deyil, dirəşəcək, sona qədər çarpışacaq. Belə olmasaydı, son 20 ildə bağlanan, yox olan qəzetlərdən biri "Yeni Müsavat", sabiq olduqdan sonra unudulan baş redaktorlardan biri də Rauf Arifoğlu olardı.

Əslində, əvvəllər onun xarakterində daha bariz planda olan öcəşkənlik və dirəşkənlik zaman-zaman ona problemlər yaradırdı. Məsələn, yazdığı yazılara görə ali saraylarda R.Arifoğlunun sıradan çıxarılmasına dair müzakirələr getdiyi, planlar qurulduğu bir vaxtda üzvü olduğu partiyada və müxalif düşərgədə də məsələsi müzakirə olunur, qəzetinə qarşı yamanlıq yapılırdı. Bu bezikdirici situasiyada, tükənməz intriqalar burulğanında duruş gətirmək çətin idi.

Artıq Rauf Arifoğlu elə bir yaşdadır ki, çılğın gənclik şövqünün, entuziazmın, hər şeyi mübahisə ilə həll etmək ehtirasının yerini yetkin insan təmkinliyi, ağıl-kamal, təcrübədən çıxış, bir çox konfliktləri müzakirəylə, qarşılıqlı anlaşmayla həll etmək müdrikliyi alıb. Bu, 20-30 yaşlarda olmur, gəlib 50-də olur.

Biz gəlib yetişdiyimiz bu 50 yaşda çox məyusluqlar yaşadıq (təkcə uduzulmuş seçkiləri, zorla dağıdılmış mitinqləri, həbsləri, təzyiqləri hesablasaq, mənzərə aydın olar), çox məhrumiyyətlər yaşadıq, çox sınaqlardan keçdik. Yorulduqmu? Yorğunluq var, əlbəttə. Pəs etdikmi? Etmədik. Pəs etmək yox. Rauf Arifoğlunun kitabında "Pəs etmək" fəsli yoxdur, "Hədəfə doğru irəli" bölümü var. Onu da özü yazır.

Tarix
2016.07.23 / 14:36
Müəllif
Xalid Kazımlı
Şərhlər
Digər xəbərlər

“Dünya masası” qurulur: Bakı orda olacaq, həm də…

Bakıya təriflər yağdıran Anders niyə ermənipərəst oldu?

Qarabağda hansı addımı atdıqsa, qarşımıza... - Ərdoğan

Əli Əsədov qərar imzaladı

Kremldə gərginlik: “Krokus” terrorundan sonra Paşinyan...

Yeni Kaledoniyada Azərbaycan bayrağı qaldırıldı - Video

Bu görüş Cənubi Qafqazda müharibə riskini artırır

Paşinyan terrorla hədələnir - İrəvanda nə baş verir?

Bakının informasiyası var: 5 apreldə nə baş verəcək?

Bakıya qarşı şər ittifaqı qurulur: cavabı olacaq - Video

KULT
<>
Xəbər xətti
  
  
  
Axar.az'da reklam Bağla
Reklam
Bize yazin Bağla