Son zamanlar televiziya kanallarının birində onun adı tez- tez hallanır. Guya anası peyda olub, oğlunu indi tanıyıb və s. və i.a.

Mənim üçün də maraqlı oldu. Əgər xalq artisti Arif Quliyevin anası doğrudan da tapılarsa, uzun illər uşaq evində valideyn nəvazişindən məhrum olan aktyorumuz onu bağışlaya biləcəkmi?

Bu məqsədlə Arif müəllimə zəng etdim. Hal-əhval tutub, görüş məkanında müsahibə vaxtını qeyd etdik. Ertəsi gün mən sevimli xalq artistinin qonağı idim.

- Arif müəllim, həmişəki kimi gülərüzsünüz.

- Siz nə düşünürdünüz? Mən əlimə dəsmal alıb ağlamalıyam?

- Yox, amma bir yaşlı qadının illər sonra gəlib "oğlum Arif Quliyevdir" deməsi istər-istəməz xoşagəlməz haldır.

- Deməzdim ki, xoşagəlməzdir. Əslində, mən hər zaman vurğulamışam ki, Azərbaycanda bütün analar mənim anamdır.

- O zaman sözünüzdən belə anlamaq olar ki, bir zaman sizi atan valideyninizi heç nə olmamış kimi qəbul edə bilərsiniz?

- Mən veriliş zamanı da vurğuladım və indi də bildirirəm: mənə valideyn tək qaldığım əziyyətli illərdə, həyatımın çətin məqamlarında lazım idi. İndi artıq yaşa dolmuşam. Babayam. Övladlarım, gözəl ailəm var. Və qəfildən bir qadının qarşıma çıxıb öz analıq haqqından mənə danışması təəccüblü görünsə də, bir o qədər də həyatıma mane olmur.

Hər halda bu ayın sonuna qədər bütün məsələlərə aydınlıq gətirələcək.

- Niyə məhz ayın sonuna qədər?

- Mənim anam olduğunu iddia edən qadından və məndən DNK testi üçün analiz götürülüb və yaxın günlərdə bu məsələlərlə bağlı bütün həqiqət aşkarlanacaq.

- Arif müəllim, siz elə gəlmirmi televiziya kanallarında yayımlanan və insanların şəxsi həyatında müəyyən "axtarışlar" aparan verilişlər, əslində, insan həyatı və psixologiyasına mənfi təsir edir?

- Əgər məni nəzərdə tutursunuzsa, deyərdim ki, bu da bir taledir. Ömrü boyu özünü tək hiss etmək və qəfil valideyn "tapmaq" özü də bir taledir. Amma verilişlə bağlı onu demək istəyirəm ki, biz verilişi təhlil etmirik. Hazırda söhbət məhz mən və valideynimlə bağlıdır.

- Amma bir qədər öncə özünüz dediniz ki, valideyn sizə vaxtında gərək idi. Tənha və çətin anlarınızda.

- Doğrudur. Bilirsinizmi, indi mən artıq yaşlanmışam. Sənətimlə zirvəni fəth edərək, o zirvənin kölgəsində dincəlmək arzum var. Valideynlə bağlı məsələdə isə çalışacam ki, ədalətli qərar verəm.

- Dünyasını gənc yaşında dəyişən oğlunuzu uzun illər bağışlamamsınız. Maraqlıdır ki, illər boyu sizi kimsəsizlər evinə atan valideyni bağışlaya biləcəksinizmi?

- Doğrudur, övladımı bir vaxtlar bağışlamamışdım. Buna əsaslı səbəblər vardı. Amma valideynin də məni atmağa hansısa səbəbi ola bilərdi. Hansısa məcburiyyət və ya çıxılmaz vəziyyət qarşısında o bu addımı ata bilər. Hər halda, biz bu haqda analıq testinin təsdiqindən sonra danışa bilərik. Amma əvvəlcədən onu da qeyd edim ki, istənilən halda mən valideynlərimi bağışlayacam.

Nəriman Həsənzadənin çox sevdiyim bir şeiri var:

Dünya bir nərdivandır,

Qalxanda mehribandır

Enəndə nə yamandır.

İnsan övladı hər şeyi zamanında istəyir: qayğı, sevgi, hörmət və məhəbbət hər vaxt zamanında olmalıdır. Tale oxşarlığımız olsa da, biz insanların müxtəlif qisməti var.

Amma valideynə, xüsusi ilə də anaya insan hər zaman möhtacdır. Mən çox vaxt düşünürdüm ki, hər kəsin valideyni var, hər kəsin dar günündə bağrına basıb isti nəfəsi ilə qızdıran "ana" adlı bir ilahi varlığı var. Mən bu istiliyi neçə il gözləmişəm. Ana mənim dünənin tənhalığında, kəşməkəşli qaranlığında işıq kimi lazım idi. İndi artıq gecdir.

Amma bir danılmaz həqiqət var: mənə qışın boranında, qarında, tamamilə tanımadığım insanlar atalıq, analıq ediblər. Mənə edilən bu yaxşılıqları unutmağa ixtiyarım yoxdur.

Qəribədir, Allah məni valideyn sevgisindən məhrum edib, amma "milyonlarla valideyn" bəxş edib. Mən öz sənətimlə milyonlarla insanın sevgisini qazandım, onların mənəvi övladına, doğmasına çevirildim. Mənim anam – Vətənim olub.

- Hazırkı həyatınızdan razısınızmı və əgər ötən illərə qayıtmaq olasaydı, sizin fikrinizcə, nəyi dəyişmək olardı?

- Heç bir dəyişikliyə ehtiyac yoxdur. Nə olmalıydısa, o da oldu. Həyatımdan da məmnunan, Allaha and olsun ki, hər şey gözəldir.

- Xoşbəxtsinizmi?

- Bir insan həyatdan köçəcəyini bilə-bilə necə xoşbəxt ola bilər? İstənilən zirvəni fəth edə bilər, istənilən vəzifə və ya pul sahibi ola bilər. Amma bu dünyaya gələn bir gün getməlidir. Ona görə də biz insanları xoşbəxt hesab etmək olmaz. Əksinə, bəlkə də biz dünyanın ən bədbəxt varlıqlarıyıq.

- Həyatdan kam ala bildinizmi? Hansı arzunuzda nakamsınız?

- Hardasa nakamam. Xoşbəxtlik hissi mənim həyatımda anlarla, bəzən saniyələrlə olub. Misal üçün, vaxtı ilə oxuduğum internat məktəbindən qaçdım ki, hansısa bir peşə məktəbinə daxil olum. O zaman bir yaşlı kişi mənə atalıq etdi, texnikuma qəbul olunmağıma yardımçı oldu. Bax, bu əsl xoşbəxtlik hissi idi. Bir neçə anlıq davam edən sevinc idi mənim üçün.

Və ya götürək 1993-cü ildə layiq görüldüyüm "Humay" mükafatını. Bu mükafat mənə yaradıcılığımla bağlı deyil, sırf internat məktəblərində və uşaq evlərində təşkil etdiyim xeyriyyə konsertlərinə görə təqdim edilib. Çox sevinirdim. Həyatımın ən xoşbəxt anları idi o zaman. Hətta pul mükafatından imtina edərək, məbləği uşaq evlərindən birinə göndərdim. Fikirləşdim ki, onların buna daha çox ehtiyacları var.

- Söylədiniz ki, nakamsınız. Amma məşhur mahnıda deyilir ki, arif olan nakam köçməz bu dünyadan.

- Yox, mən bu fikirlə qətiyyən razı deyiləm. Bu sözlər yalnız mahnıda səslənə bilər. Həqiqətdə isə, həyat tam başqadır. Biz şeir və mahnılarda bir çox duyğularımızı vəsf edə bilərik. Onları dinləyicinin nəzərinə abstrakt şəkildə, tam rəngli olaraq çatdırırıq. Real dünyada isə həyatın öz amansız və qəddar qanunları var. Və biz insanlar özümüzdən asılı olmayaraq, amansız həyatın qanunlarına tabe olmaq məcburiyyətindəyik.

- Bayaq söylədiniz ki, ən böyük ananız vətəniniz olub. Ananız vətənin borcunu qaytara bilmisinizmi?

- Mən aktyorluq peşəsini ona görə seçdim ki, məhz bu peşəylə insanların qəlbinə yol tapa bilim, ölkəmə olan sevgimi obrazlarımla canlandırım.

Bu faktı heç yerdə açıqlamamışam, amma vaxtı ilə əsgərlik illərimdə məni Tatarstanda yerləşən Kaminski adına zavodda mədəniyyət evinin müdiri vəzifəsinə təyin etmək istəyirdilər.

Administrasiya rəhbərliyi məni yanına çağırtdırıb, heç kimimin olmadığını yadıma saldı. Dedi ki, onsuz da səni heç qarşılayan belə olmayacaq. Orada qalıb işləməyi təklif etdi, işıqlı gələcəyimi vəd etdi. Mən vətənimə borclu olduğumu dedim və məni boya- başa çatdıran müəllimlərimin yolunu gözlədiyini dedim. Azərbaycana dönməyə bilməzdim. Çalışdım ki, vətənimin borcunu qaytara biləm. Mənə elə gəlir ki, qismən də olsa bu istəyimi həyata keçirə bilmişəm.

- Hazırda yaradıcılığınız nə yerdədir?

- Səhhətimlə bağlı teatrdan uzaqlaşmışam, amma hazırda üç əsər üzrə dəvət almışam. Rejissoru Şahin Zəkizadə, ssenaristləri Fərid Rzayev və İlqar Fəhmi olan "100 kağız" filmində Əzmalı roluna dəvət almışam.

İkinci film "Biznesmen" adlanır. Orada mən deputat Şahmalı rolunu canlandıracam.

Üçüncü film isə artıq istehsala çıxıb, yaxın günlərdə tamaşaçıların ixtiyarına buraxılacaq. Fikrət Əliyev və İlqar Fəhminin ssenarisi üzrə çəkilən "Axırıncı dayanacaq" filminin quruluşçu rejissoru əməkdar incəsənət xadimi Arif Musayevdir.

- Axır vaxtlar bütün filmlərdə biznesmen və ya deputat obrazlarına dəvət alırsınız. Allah axırını xeyir eləsin.

- Hə, filmdə olar. (Gülür) Bu kino ki var, çox qəlizdir. Həm qəlizdir, həm maraqlı.

- Sizin bir vaxtlar ev dustağı olmağınızla bağlı xəbərlər doğru idimi? İstəməsəniz cavab verməyə bilərsiniz.

- Xeyr. Mən o qədər də axmaq deyiləm ki, min bir əziyyətlə əldə etdiyim nüfuz və hörməti bir anada yerə vurum.

- Və sonda bütün müsahiblərimə ünvanladığım ənənəvi sualla sizə də müraciət edirəm. Əgər rəssam olsaydınız, hazırkı həyatınızı tabloda hansı rənglərlə əks etdirərdiniz?

- Daha çox indiki həyatımı açıq hava rəngləri ilə çəkərdim. Elə bir rəngdə ki, insan o rənglərə baxarkən, yalnız dincələ bilsin, mənəvi rahatlıq tapsın. Ümumiyyətlə isə həyatımız ağ və qara rənglərdən ibarətdir. Ağ - səhərin, qara rəng isə zülmətin əlamətidir. Həyatımız ağlı-qaralı, sevincli-kədərli, bəzən zülmət dolu sabaha bol işıq vəd edən gecələrdən ibarətdir...