"Əmi, əmi, bir buna bax gör indi onun qanını necə tökəcəm?! O, hələ mənim kim olduğumu bilmir. Mən bunun peşəkarıyam e!" – bu sözləri internetklubda təsadüfən söhbət etdiyimiz 10 yaşlı Vüqar deyirdi mənə.

Cəhənnəm ol başımdan

Özünün dediyinə görə, hər gün valideynlərindən aldığı 1 manatı burda xərcləyir. Orta məktəbin 4-cü sinfində oxuyur. Məktəbi heç sevmədiyini, dərslərdə tez-tez yuxuladığını da deyir:

- Ata deyir ki, kompüter sənə ziyandı. Ona görə də atamdan gizlin gəlirəm. Amma hər dəfə mamadan pul istəyəndə birinci vermək istəmir. Sonra deyir ki, götür get, cəhənnəm ol başımdan, səsin gəlməsin! (Vüqar ləzzətlə gülür)

"14-ə "naçala" yaz"

Bu an qapı açılır və içəri boyca Vüqardan bir qədər uca və kök uşaq daxil olur. İçəri keçən kimi nəzarətçi oğlana "14-ə "naçala" yaz", - deyir. Yeni gələin adı isə Ülvidir. 16 yaşı var. Vüqarın dediyinə görə, eyni məktəbdə oxuyurlar. Amma fərqli sinifdə.

Savaş ortasında qəmiş...

Söhbətin şirin yerində yanımdakı masada əyləşən uşağın səsi gəlir: "Vüqar, gəlirsən? Mən kompüteri "perezaqruzka" elədim".

Bu uşaqdan da adını soruşuram. Acıqla: "Tural!" – deyir.

Yaşını soruşmağım isə onu lap hövsələdən çıxarır: "Eh, nə bilim, e. Onunla bir oxuyuram..." (Gözünü monitordan ayırmadan barmağı ilə Vüqarı göstərir və mən qızğın döyüşün ortasında adamdan tərcümeyi-halını soruşmağın necə absurd olmasını başa düşüb, onun hövsələdən çıxmasını anlayışla qarşılayıram).

"Ayə, cın... olmayın. Gözdüyün, mən də qoşulum", – bunu bayaq içəri girən 16 yaşlı kök uşaq deyir.

Təbii ki, bu dəvətdən sonra balaca Vüqarın mənimlə söhbət eləməyə marağı olmayacaqdı: "Sən bax, gör mən onu necə öldürəcəm..."

Kim söyüş söysə...

Öz işimi yarımçıq qoyub oyunu izləyirəm. Kontr strayk (counter strike - əks zərbə) oynayırlar. Uşaqlar hansısa kodu yığır və oyunçunu müxtəlif vəziyyətlərdən çıxarır, ya da onu silah-sursatla təmin edirdilər. Oyun əsl müharibəni xatırladırdı. Uşaqlar isə arada bir-birinin monitoruna baxır və qışqırırdılar.

Bu dəfə nəzarətçinin bezgin və zəhmli səsi gəldi: "Kim söyüş söysə, qışqırsa, vaxtını dayandıracam. Çıxacaq bayıra..."

Kəşfiyyatçı

Vüqardan niyə Turalın monitoruna baxdığını və bu oyunu haçandan bəri oynadığını soruşuram. Deyir ki, monitora baxanda onun harda gizləndiyini öyrənə bilir: "Əvvəl bura gələndə videolara baxırdım. Sonra uşaqların oynadığını gördüm. Mən də oynadım. Ata evdə kompüterə oyun yazmağa icazə vermir, ona görə bura gəlirəm".

Xəstəlik...

Uşaqlar deyir ki, oyunu yarımçıq dayandırmağı sevmirlər: "Bunu yarımçıq saxlayanda axşam da oyun haqqında fikirləşirəm. Strategiyaları necə keçəcəyimi... Yuxumda da səhərəcən oyun görürəm".

Savaşın qaranlıq sonu

Söhbətin bu yerində uşaqların monitorları qaralır. Bu isə vaxtın bitdiyini göstərir. Əsl həngamə də bundan sonra başlayır. İstifadə olunan vaxtın haqqı ödənməlidir. Acaq anlaşılan o ki, uşaqlarda bu ödəmə üçün gərəkən qədər pul qalmayıb. Bir-birinə "ala, sən ver, sən öl, qaytaracam..." - deyə-deyə nəzarətçini qışqırtmağa nail olurlar. Yaxınlaşıb cibimdə olan sonuncu manatı da kassaya ödəyirəm...