Ana səhifə Gündəm |
Dünyanı öz rəngində görmək istəyirsənsə, bir qadının gözlərinə
bax. Baxacaq cəsarətin varsa, görəcək cəsarətin də olacaq. Bir
qadın bütöv bir dünyanı yaşadır gözlərində.
O da gözlərində bu dünyanı yaşadanlardan biri idi. Dünyanın
sevincini də, kədərini də, həsrətini də gözlərində yaşatmağı
bacaran qadınlardan biri...
Onsuzluğa açılan
qapı...
Bu otağa dəfələrlə gəlmişdim, hər dəfəsində də onunla görüşdən
sonra illərdir ki, dəyişməyən baxışlarında dünyanı görmüşdüm. Dünya
dəyişmişdi, amma onun baxışları dəyişməmişdi. O dünyanın bütün
pisliklərini baxışlarında təmizləyib dünyanı bizlərə gözəl
göstərmək istəyirdi. Əslində dünyanı gözəlləşdirmək istəyirdi...
Baxışları kimi... Qapısı həmişə açıq olardı, bu qapıdan neçə dəfə
girmişdim, neçə dəfə nələrisə xatırlayıb kövrəlmişdik, nələrəsə
gülmüşdük, gələcək üçün plan qurmuşduq. Günlərin birində bu qapıdan
onsuz olan dünyanı yazmaq üçün girəcəyim ağlıma belə gəlməzdi. Bura
onun balaca dünyası idi. Zaman-zaman qonaq adı ilə gəlib şərik
çıxdığımız dünyası. Bu dünyada sevgi vardı, gələcəyə ümid vardı,
sevinc vardı, amma zaman-zaman nəyinsə yarımçıq kəsiləcəyi kimi bir
nigaranlıq da vardi. Bu nigaranlığın həqiqətə çevrildiyi o
lənətəgəlmiş gündən sonra ilk dəfə bu qapını açdım. Elnarəsiz
dünyaya qapını bu dəfə başqa biri açdı mənim üçün. İlk dəfə
yoxluğunu onda hiss etdim. Həmişə açıq olan qapısını başqasını
açması onun yoxluğunun ilk siqnalı idi. Sonra yeniləri,
yeniləri...
Elnarənin son qeydi...
Bura Elnarə Tofiqqızının Bakı Slavyan Universitetindəki iş
otağıdır. Hər şey günlər əvvəl qoyub getdiyi kimidir, qayıdacağı
ümidi ilə qoyub getdiyi kimi. Dəyişən bircə pəncərəsinin qarşısında
sahibinə sədaqətini solmasıyla göstərən gül, masanın üstündəki
solmuş qızılgüllər, kompüterinin üzərindəki şəkli. Bunlar onun
yoxluğuna işarədir. Həqiqətləri sillə kimi insanın üzünə çırpan
işarələr. Kitabları toplanıb, masasının üstündə qeyd dəftəri, son
qeydi yaradıcılıq fakültəsinin tələbələri ilə görüşə dəvət ediləcək
şair və yazıçıların siyahısı. Getməmişdən əvvəl sonrası üçün iş
planı qurub, amma axı qayıtmamaq kimi bir narahatlığı da olub.
Bəlkə iki həyat arasındakı gediş-gəlişdə yaşayıb son günlərini? Kim
bilir...
"Qorxuram..."
Elnarəni burda hamı gülərüzlü, xoşxasiyyət, dekandan daha çox
tələbələrin dostu kimi xatırlayır. "Xatırlayır" demək nə qədər acı
olsa da. Elnarə barədə danışmaq onlar üçün çox çətindir. Təkcə bir
otağı yox, həm də gələcək iş planlarını, qayğılarını bölüşdüyü
müavini Manaf Kərimov deyir ki, əməliyyata getdiyi gün səhər saat
10-da son dəfə danışıblar. Bəzən deyirlər ki, insan başına
gələcəkləri əvvəlcədən duyur, hiss edir, bəzən sətiraltı da olsa,
kiməsə çatdırır. Elnarə də həmin gün əməliyyata getmək üçün
"ayağını sürüyüb", bunu da gülə-gülə də olsa, iş yoldaşına
çatdırıb: "Həmin gün səhər saat 10-da danışdıq. Əslində, əvvəl
həyat yoldaşı Anar bəylə danışdım. Elə bildim Elnarə xanım artıq
əməliyyata girib, ona görə özünə zəng etmədim. Anar bəy dedi ki,
hələ əməliyyat başlamayıb. Elnarə xanımla danışanda dedi ki,
qorxuram, ona görə də əməliyyata gec gedəcəyəm".
Beləcə həqiqətən qorxduğu üçünmü, ya başqa səbəbdənmi ölümünə doğru
addımı gec atıb. Amma bu da onu xilas edə bilməyib.
"Əməliyyat otağında onu hamı gördü"
Əməkdaşlar acı xəbəri saytlardan öyrəniblər. Dərhal da klinikaya
gediblər. Gördüklərindən dəhşətə gəliblər: "Əməliyyat otağının
qapısı açıq idi. Elnarə xanımı gördüm. Üzərinə mələfə çəkmişdilər.
Klinikada demək olar ki, həkim yox idi. Hamısı qaçıb gizlənmişdi.
Bir-iki nəfər tibb bacısı vardı, onlar da kənarda dayanıb söhbət
edirdilər. Gələn hər kəs rahatlıqla əməliyyat otağına girə bilirdi,
hamı bir daha oyanmayacaq Elnarə xanımı görürdü. Baş həkimin
otağının qapısı açıq idi, amma özü yoxdu. Biz təəccübləndik ki,
belə də klinika olar, ölüm baş verib, əməliyyat otağının qapısı
açıq, həkim yox. Hadisəni eşidib gələnlərin 70 faizi Elnarə xanımı
o otaqda elə gördü" - bunu Manaf bəy deyir. O da hadisə baş verən
gün klinika baş verənlərin şahidi olanlardandır. Dediyinə görə belə
vəziyyəti heç filmlərdə də görməyib: "Heç olmasa həkimlər gəlib bir
başsağlığı verəydi, təsəlli edəydi. Heç kəs yox idi. Bu həmin
klinikadakı vəziyyəti təsəvvür etməyə yetərlidir".
Elnarəsiz günlərin xatirəsi
Elnarə Tofiqqızının vəfatı yaradıcılıq fakültəsinin fəaliyyətinə
ciddi təsir edib. Günlər keçib, amma onlar hələ yoxluğuna alışa
bilmir. Əslində alışmaq nədir? Həqiqəti qəbul etməkmi? Həqiqəti
dəyişməməyin mümkünlüyünü anlamaqmı? Yoxsa həyatın hər anında hər
şeyə hazır olmaq bacarığımı? Hər kəs bir adla çağıra bilər, amma
alışmağın bir adı da var- unutmamaq. Unutmayıb alışmaq ən
çətinidir, ən güclülərin bacardığıdır, sevgilərin ən böyüyü
unutmadan onsuzluğa alışanların qismətinə düşür. Elnarə bu sevgiyə
layiq idi, layiq olduğu sevgi ilə də köçdü bu dünyadan.
Ölüm qoxusu dəyən güllər...
Yaradıcılıq fakültəsinin 2-ci kurs tələbəsi Taleh Eminoğlu Elnarə
Tofiqqızının son iş gününü belə xatırlayır: "Onu ən çox gülüşü,
danışığı ilə xatırlayırıq. Problemləri qətiyyən bildirməzdi.
Otağındakı bütün gülləri zövqünə görə seçib. Güllərinə biz qulluq
edirik, amma nə qədər qulluq etsək də, biri soldu. Sonuncu gün
otaqda hər şeyə əl gəzdirdi, dedi ki, qayıdana hazır olsun. Amma
qayıtmadı..."
Yaradıcılıq fakültəsi Elnarə Tofiqqızının xatirə gecəsinə
hazırlaşır, onunla bağlı çap edilən yazılardan ibarət kitab çapı
nəzərdə tutulur. Az da olsa təsəlli... İndi yaradıcılıq fakültəsi
Elnarəsiz günlərini yaşayır. Günlər keçəcək, onlar öz dekanlarını
həmişə sevgi ilə, xoş təbəssümü ilə xatırlayacaqlar. "Bəlkə"lər
həmişə olacaq. Cavabsız sualları da arxada buraxacaq "bəlkə"lər.
Amma bəlkə...
Tarix
2013.10.17 / 11:22
|
Müəllif
Axar.az
|