Bilmirəm, fikir vermisinizmi, Səhərin şeirlərinin demək olar ki,
hamısında hansısa bir şəhər haqqında danışılır... Şəhər sözü
işlədilməsə də, şəhərin özündən birbaşa söz açılmasa da... Məkan
baxımından onun özünün bu gün də yaşadığı, ancaq zaman baxımından
artıq əlçatmaz olan, bir də heç vaxt qaytara bilməyəcəyi, yəqin ki,
bir çox reallaşmayan arzularının öldüyünü gördüyü, yəqin, elə bu
üzdən də xiffətini elədiyi, darıxdığı bir şəhər.
İndi mən
Bu qarın altında,
Bu islaq küçələrdə
Hansı itiyimi axtarım,
Bir izi də tanış gəlməyən
Bu şəhərdə?!
Lap son vaxtlarda yazdığı bir şeirdə də yenə o şəhərdən danışır:
"O şəhəri istəyirəm, bizim o köhnə şəhəri". Sözsüz ki, Səhər bir də
o şəhərə qayıda bilməyəcəyini, o şəhərin zaman anlamında ondan
gün-gündən uzaqlaşdığını başa düşməyəcək qədər sadəlövh deyil...
Ancaq o, nə olursa-olsun, öz şəhərinə sadiqdir. Bu mənada, əslində
müəllif bizim hər gün gördüyümüz, danışdığımız Səhər haqqında
deyil, o şəhərdə yaşamış, yaşayan və yaşayacaq Səhər haqqında
yazır... Bizim oxuduğumuz şeirlər həmin Səhərin haqqında olan
yazılardır, onun dünəninin, bu gününün və gələcəyinin
xatirələridir. Bu dünyamızda, bizim hazırda yaşadığımız şəhərdə nə
baş verirsə, versin, bunların Səhərə dəxli yoxdur. O öz şəhərindən
yazır. O şəhərin adamlarından yazır. O şəhərdəki sevgilərdən,
kədərlərdən, olmuşlardan, olacaqlardan yazır. "Sən yaşayan şəhərdə"
deyən Səhər əslində, başqasına xitab etmir. Bu "Sən" onun
özüdür:
Burda quşdan azad bir hiss yaşardı,
Orda arzu adlı qonşu var idi.
Bir vaxt dəli-dolu bir qiz var idi,
Görəsən, dururmu o qarı indi?!
Və bu kitab Səhərin özünəməxsus, özünün qurduğu, ürəyində
yaşatdığı, heç kəsin toxuna bilməyəcəyi, ağaclarını göyərtdiyi,
skamyalarını düzdüyü ("Göyərdim o ağacları, çağırım o adamları, o
köhnə skamyaları, düzüm o köhnə şəhərə") şəhəri haqqında
xatirələridir. Xatirələri isə mən həmişə maraqla oxuyuram.