Hər kəsin bir alın yazısı, tale yolu, iç dünyası var. Bu iç – məhrəm dünyaya o tale yolu ilə, alın yazısı ilə varmaq olar. Bəzən üzündən, səsindən xoşbəxt olduğu görünən birisinin daxilinə nüfuz etdikdə onun heç də göründüyü kimi olmadğının fərqinə vara bilirsən.Gözlərin qəlbin aynası olduğunu deyənlər heç vaxt yanılmayıb.Bu, belədir.Göz insanı ələ verə bilər.

Onu ər evinə aparan qatar

İndi yazdıqlarımın bəlkədə lahiyəmizinbu qəhrəmanına elə də aidiyyəti yoxdur. Amma onunla, tanınmış şairə Fərqanə Mehdi ilə sevgi etirafı layihəsində söhbətə gedərkən, ürəyimdən nədənsə bu hislər keçdi…

- Qız, yol üstəsən, deyəsən, - dedim salamlaşdıqdan sonra.

Həmişəki gülüş, sevincli, şaqraq səs və gözlərinin kənarına düşmüş xırda, nəzərə çarpmayacaq qədər gizlənmiş qırışlar boy verdi:

- Salam, xoş gördük, düz deyirsən, yol üstəyəm. İstəyirəm məni ərə - ər evinə aparan qatara minib rayona gedim. Gədəbəyə…

- Sevgi etirafı edərsən? Yazacam ha…

- Boy, buna görə gəlmişdin? Harada verəcəksən? "Axar"da?.. - Yenədə bəxtəvər gülüş və bu gülüşün hələ sirayət etmədiyi bir qədər uzaqlardan boylanan baxışları: - Mən çiddi yazaram...pesiman da deyiləm...qatar ən gözəl sərnisin nəqliyyatidir. Sən də nə olsa yazacaqsan indi?

- Hə, Axar.az-da verəcəm. O qatar yadına haradan düşdü?

- O qatara minmək istəyirəm ki, 1987-ci ildə məni qucağına alıb Gədəbəyə apardı...Adamlar qatarla evinə, esiyinə, dərdinin-odunun dalınca gedirdi. Kimi toya, kimi yasa, kimi də… Mən isə o qatarda ƏRƏ gedirdim...

- Biletini özün aldınmı heç olmasa, yoxsa nəvələrinin babası qabaqcadan sifariş vermişdi? Niyə gəlmədilər qapınıza?Gədəbəydən Salyana yol rahatdır, üzü aşağıdır.Yoxuşu, dikdiri yoxdur.

Anam da qosulub qaçıb

- Bildim ki, atam verməyəcək. Onun şeir sevən olduğuna aldanmışdım.Amma anama demişdim...

Məni daga göndər, ay nənə,

Çiyələyə döndər, ay nənə...

Rəhmətlik anam heç razı deyildi, uzaq oldugu üçun.Anam atama deyibmiş.Atam da dedi, səni agıllı qiz bilirdim. Fikirləşirdim ki, sevmək ağılsızlıqdırsa, atamla anam bir-birini sevib evlənmisdilər...Xoşbəxt idilər axı.

- Yəqin anan tərəf atanın kasıblığını üzünə vurubmuş. Kişi kasıbçılığın acısını çəkibmiş..

- Anam deyərdi ki, atangil çox kasıb idilər. Mən də bəy qızı idim...Məni ona vermirdilər.Mən də hər gün qaçıb gedirdim Kürün qıragında otururdum.Gözləyirdim ki, Kürun o tayından atangilin itləri hürsün, o səsi eşidim. Bilirsən, anam da qoşulub gedib kasıb atama… Elə xoşbəxt yasadılar ki…

Mən də anam kimi etdim

- Amma səni sevənlər də az olmayıb. Kasıb olduqlarına görə getmədin?

- Mən varlı, kasıb yox, məni sevəni yox, şeiri sevəni arzulayırdım...

İlqar da məni televizorda görüb vurulmusdu...şeir deyirmişəm...Həyat məni sınaqlarındankeçirdi.Hələ imtahanlar sonra olacaqdı.Mən də anam kimi etdim. Həyatımı Aga Laçınlının "Qırmızı sap bagla sən barmagıma. Mən onu sayaram nisan üzüyü"... şeiri üzərində qurdum.

Bilmirdim göz nədi...gözəllik nədi

- Demək, İlqarın şeir vurğunu olması səni ovsunladı.

- Təkcə şeir vurğunu olması yox. O, məni bəyənmişdi, şeiri də sevirdi. Mənə Kəlbəcərdən bir şair elçi düsmüsdü. Şəklimi qəzetdə görüb şeir yazmısdı:

Sənin gözlərinə şeir yazmaram,

Dünyanın yarısı sənə vurular.

Sən mənim evimi elə yıxmadın

Allah özü tikə, çətin qurular...

Mən bir qız istərəm, kasıb daxmamı

Özünə möhtəşəm bir saray bilə.

Tək mənim məhəbbət çeşməmdən içə

Sısqa bulağamsa, coşqun çay bilə.

O, çox şeir yazmısdı kənd ünvanımıza.

- Kəlbəcərli şairə qədər səni sevən olmadı heç?

- Ondabilmirdim ki, göz nədi...gözəllik nədi.Kəndimizdə orta məktəbdə və sair.İş stajı toplamaq üçün pambıqtəmizləmə zavodunda işlədim.Orada bir oglan elçi düşdü mənə.Getmədim ona.Arzularımın dalıyca gedəcəkdim o vaxt, ərə yox.O mən ailə quran gündən rayonu tərk edib...Tümenə qardaşının yanına gedib, elə qaldı orada…

O şair dəlixanada dünyasını dəyişdi

- Eşitdim hansısa şair sənə 12 vərəq dəftər dolusu şeir yazıb…

- Kəlbəcərli Elman Əzizoglu.Allah ona rəhmət eləsin...o zaman Kəlbəcər şairləri ilə deyişirdim. Bəhmən, Sücaət, Əyyub və Yaqub Cabbarov qardrdasları. O şair dəlixanada dünyasını dəyisib dedilər...Eşidəndə çox pis oldum.

Ogulsan ay Elman, di yaşa indi,

Bir Fərqanə adlı yalandan sonra.

Belə yazmışdı o…- deyib, sonra onun bir neçə şeirini də əzbərdən deyir. Sonra öz yazdığından söyləyir:

Sən mənim bəxtimə dogan bir günəş

Sən mənim ömrümə gün olacaqsan.

Qalıb ürəyimdə arzu da, kam da,

Bəs nə vaxt arzuma tən olacaqsan?

Taleyin hökmüdü; ya bahar, ya qış

İstəsən könlümün oduna qarış

Kim bilir bəlkə də alnıma qırış

Saçıma vədəsiz dən olacaqsan..

Şirin bir arzuya dönə xəyalın.

Kaş ki gözlərimdə gülə vüsalin.

Qaçardım yoluna ayagıyalın

Bilsəm ki qismətim sən olacaqsan...

Bu mənim İlqara yazdigim ilk sevgi seirimdi…

Şerin üstündə danladı

- İlqarı gözə gətirəcəksən.Qorxmursan onu bu qədər tərifləyəsən, əlindən alalar?

- Heç kəs onu məndən ala bilməz.Şeirlə İlqardan başqa nəyisə gözümdən sala bilərlər.Alın yazımdı. Düzdür, çətin ömür yaşadıq...Şerin üstündə danladı məni, bəlkə hiss etdi ki, şeiri ondan bir balaca çox sevdim.Amma onu da balam qədər sevdim.Əslində, yazar elə yazarla evlənməlidi.Şairin şerinin kitabının tozunu yalnız şair ala bilər.Kaş İlqar başqa qızla evlənəydi.

- Niyə? Yaxşı arvadlıq edə bilmirsən, yoxsa o sənə olan diqqətini nəvələrinə ayırıb, bəlkə…

- Niyə, evdə hər şey normaldır. O da sadə, zəhmətkeş insandır. Ailəcanlı, balalrını sevən, şeiri, musiqini sevən. Mən elə bilirəm ki,ona vaxt ayıra bilmirəm..

Hələ də o məktubu gözləyirəm

- Sənə ilk sevgi məktubunu yazan kim olub?

- Mən hələ də o məktubu gözləyirəm.O məktub cavabsız qalıb, gözlədiyim məktub yazılmayıb, əgər yazılsa, o məktubu alsaq və cavablandırsaq, onda qələmi yerə qoyarıq...eləqoy gözümüz yolda qalsın.

- Ən çox kimi düşünürsən?Heç fikirləşdinmi gədəbəyli, yaxud kəlbəcərli gəlini olmaq haqda?

- Bilirsən, onda Kəlbəcər mənə çox uzaq idi. Elə bilirdim qız qonşuya, qohuma ərə gedər. O zaman uzaq bilib Kəlbəcəri seçmədim...Amma qismət var, daglar vurgunuydum.Salyanın balaca təpəsinin üstünə çıxıb 500 km aralıda olan İlqarınişan aldım.

- İlqar hədəfə necə gəldi?

- Hədəfə mən gəldim. Düz 27 il bundan qabaq mindim qatara…

Dedi kasıbıq, uzaq yol… Ürəyim ağrıdı

- Qaçırtdı səni?

- Hə, dedi kasıbıq, uzaq yol… Ürəyim agrıdı...mən də bir qız usağı.Onda biz qızlara brilyant almasalar,ərə vermirdilər.Həm də İlqarın təhsili yox idi.

-Heç verməzdilər?

- 1987–ci ilin 16 avqustunda toyumuz olub, - deyir və birdən yenə də şirin-şirin gülür. A-a, Allahın məni danısdırmağına bax e, qurban olaram.Hə atam deyirdi ki,ali təhsili olmayan adama səni vermərəm.O vaxt oxumuş oglan deyirdilər.

Hələ qonşumuzda bir oglanı da danlamışdı ki, sən qızımın adını tutma.Oglan da gedib "07" almısdı ki, mənim diplomum yox, maşınım var.

Yenə də şirin, uzaq illərin xoş xatirələrini bu günə çiləyən gülüş. Bir qədər fikrə gedib sonar dillənir:

- Fərqanəni nə maşın, nə var dövlət ovundura bilərdi.Təkcə şeirdən başqa.Amma İlqardan sonra bildim ki, diplom şərt deyilmiş.Ziyalılıq insanın qanında, canıda olur.İndi də İlqarın məktublarını saxlayıramvə elə bil onları o vaxt oxumamışam.Bəlkə də bu gün tamam başqa adamam, o məktubları da tamam başqa adam yazıb. İlqar və mən başqalaşmışıq.

- Eşittmişəm, pambıq zavodunda işləyəndə başqa elçi düşənin də olub axı?

- Məcnun idi adı. O da gedib Özbəkistanda ali məktəbə girdi.Fərqanə şəhərində oxudu.Əslində sevdiyinə adamı nə var, nə dövlət, nə maşın, nə diplom verir.Adamı istəyinə Allah qovuşdurur.Qisməti Allah yazır.

Adamı ərə ata-ana vermir, Allah verir…

- Razısan qismətindən?

- Taleyimə qismətimə min şükür.Oglum, qızım, nəvələrim.Mərd, agıllı, qururlu, zəhmətkeş həyat yoldaşım.Mən Təbriz şəhərində əməliyyat olunanda onun göz yaşlarını görəndə...bir daha hiss etdim ki, sevgi nə rəngdə olur.Laqeyd, soyuqqanlı xüsusiyyəti var, sevgisini heç vaxt büruzə verməz.Amma ürəyində tam başqa insandır.Bir dəfə bunlarıfikirləşə-fikirləşə qatara bilet alırdım.Bilet əlimdə islandı, ağlayırmışam.8-ci kassada tələbə yoldaşım Zabitə idi bilet satan...- Ay Fərqanə, sənsən? O,vaxt İlqar dilindən düşmürdü, – dedi.Dedim, hə, Zabitə, hə. Dilimdəki də odur, ürəyimdəki də.Ürəyim doludur. Faiq, çox arzularım ürəyimdə qaldı... Adamı ərə ata-anası vermir, Allah verir…

Fərqanə xanımın sevgi etirafına son qoyuram. Məncə, oxucu onun əbədi və əzəli sevgisini şahidi oldu…