Bu gecə bağa elə bil qəfil payız gəlmişdi. Sənin addımladığın yollara kölgə salan ağacların saralıb tökülən yarpaqları yolları sapsarı saraltmışdı. Hava da deyəsən tez qaralmışdı. Ya mənə elə gəlirdi. Amma onu bilirəm ki, bu günün gündüzü axşamından qaranlıq idi.

Heç özüm də bilmədim sevdiyim bağın aşağısından axan çayın kənarındakı mənimçün rahat, doğma olan məkana necə gəlib çıxdım. Bu sakit guşə mənə çox şeyləri xatırladırdı.

Səsini içinə almış çaynikin çayından armudu stəkana süzüb birnəfəsə içirəm. İtən anlar qarışıq. Əl dəyməyən, dodaq toxunmayan stəkan səninçün süzülmüş çayı soyudur. Bu gecə kimi. Mizin kölgəliyindəki lampanın süzülən işığı altında gözünü mənə dikən stəkandakı çayın narahat, narazı baxışları səni məndən sorur, lal-dinməz. Ruhumuzu oxşayan, rahatlayan çayın bu gecəki narahat səsi də bu darıxdırıcı gecənın sükutunu poza bilmir. O, ixtiyarda deyil.

Sanki bütün qaranlıqlar bura çöküb. Çox şeylərin itdiyi bu gecədə mən də yoxam.

Bu gecə bir kölgə gedirdi bizim küçənin ortasıyla. Evlərinin qabağında hava almağa çıxmış söhbətləşən qadınlar məni görmürdülər. Həmişə diqqət kəsilənlər bu gecə nədən diqqətsiz idilər, görəsən. Dəmir qapının adamın sinirlərinə təsir edən cırıltısını təkcə mən idim eşidən. Qaldığım otağın qapısının bir tayını açıb içəri keçdim. Mənimçün heç kimin olmadığı bu evdə başqa kiminsə olmasına fikir vermədən. Heç televizorun işləməsinin fərqində belə olmadan.

Pəncərənin açıq qalmış tayına gözünü dikən çarpayı yastığı özünə başdaşı qoyub. Divandakı xırda yastıqlar da daha dağınıq deyil. Təkcə onlar sakitcə qucaqlaşıblar bu gecə. İstifadə olunmamış o bir ədəd salma çay onu boğan otaq bildiyi salafan torbada mənimtək darıxırdı. Dolab da çarpayı kimi səsini içinə almışdı. Otağın havasızlığı məni bayıra itələdi.

Bu qədər çoxluğun içində nə qədər tənhalıq varmış bu gecə. Yer-göy tənhalaşıb sanki.

Şəhərin məni özünə çəkən, cəlb edən özünəməxsus küçələri, həyətləri, evləri bu gecə mənimçün adiləşmişdi. Nə şəhər o şəhər idi, nə də gecə o gecə. Sənsiz gecəni yaşamağın bu qədər ağır olacağını anlamağa başladım. Sabahkı gün məni boğacaqmı, ya dəli edəcəkmi?.. Bilmirəm.

Gecəni uzadan tənhalıq qurtarmaq bilmir. Uzanır uzana bildiyi qədər.

Kimsənin məni görmədiyi qaranlığın içindən qaçmaq istədim üzü aydınlığa sarı. Məni sıxan, darıxdıran tənhalığı suların qoynuna atmaq, qurtulmaq üçün yenidən çayın sahilinə düşdüm.

Gecədə qəribə bir sükut var. Adamı lal edən, Ayı göydən qoparan bir sükut.

Boşluqdan, havasızdan qopmaq istəyirsən. Boğulursan. Qaçmaq istəyirsən. Qayıdacağın, gedəcəyin bütün yollar sənə yoxuş kimi görünür. Qalxa biləcəksənmi? Çıxa biləcəksənmi? Gücün çatacaqmı? Qollardan, ayaqlardan elə bil daş asılıb. Ağırlaşmısan. Bu ağırlığın içində yaşamaq cəhənnəm əzabıdir.

Ağır, çox ağır addımlarla geri qayıdanda qaranlıqda pilləkəndə ağaran qadın ayaqqabısının tanış səsi diksindirdi məni. İtmiş məni bu səs hardan tapdı görəsən?..

Hər gecə tum aldığımız dükançı kişi hər şeyi anlayırmış kimi bu dəfə əlində iki dondurma qabağımıza qaçırdı.

Qoşa addımların səsindən dan yeri sökülməyə başlayırdı...