QAR
Əbdürrəhimbəy
Haqverdiyevin xatirəsinə
Qış qurtardı, yaz gəldi, qar yenə yağmadı ki, yağmadı. Həsən əmi
qışdan bəri elə hey deyinib durmuşdu:
– Qar hökmən yağmalıdı. Adamın gözü qar görməlidi. Yoxsa olmaz.
– Həsən əmi, ay Həsən əmi, qar
yağacaq? – Həyətdə
gözlərindən cin çıxan qonşu uşaqlar yaşı ötmüş, dizləri taqətini,
gözləri itiliyini itirmiş bu qoca kişinin arxasınca gülüşə-gülüşə
qaçaraq həmişəki suallarını yağdırdılar.
– Yağacaq, hökmən yağacaq… Keçən il də yağmadı. Bu il hökmən
yağacaq.
Dodaqaltı, öz-özü ilə danışa-danışa Həsən əmi həyəti keçib
küçəyə çıxdı, dalına düşüb qaçışan uşaqları o dəqiqə unudaraq, üz
tutdu yaxınlıqdakı məhlə bazarının içindəki balaca, rahat,
söz-söhbətli çayxanaya. Bu çayxana ona ikinci evi kimydi.
Yol boyu rast gəldiyi adamlar, tanıdı, tanımadı, saxlayıb eyni
sualı Həsən əmiyə verir, eyni arxayın və ümidli cavabı da ondan
alırdı:
– Qar yağacaq, Həsən
əmi?
– Yağacaq, mütləq yağacaq, get, xətircəm ol…
Eyni sual və eyni cavab artıq nə zamandan bəri hər gün, hər saat
beləcə təkrar olurdu. Amma bu, Həsən əmini qətiyyən hövsələdən
çıxarmır və Həsən əminin təmkinini zərrəcə pozmurdu. Hər dəfə cavab
verməzdən əvvəl Həsən əmi gözucu da olsa, üzüyuxarı – göyə tərəf
diqqətli bir baxış atır, bununla verdiyi cavabın doğru-dürüstlüyünü
sanki isbat etmiş olurdu.
Çayxanada Həsən əminin öz məxsusi yeri var idi. Keçib asta-asta
öz yerinə əyləşər, armudu stəkanda qabağına gələn çayın
isti-soyuqluğunu dodağı ilə yoxlayandan sonra nəlbəkiyə qaytarıb
qoyar, bundan sonra başını qaldırıb ətrafına nəzər salardı.
– Salam, Həsən əmi.
– Həsən əmi, necəsən?
– Qar yağacaq, Həsən əmi?
Həsən əmi ordan-burdan ona ünvanlanan bu "qar yağacaq" sualından
qətiyyən inciməzdi. Eyni sualı ona dörd tərəfdən yağdıranlar,
bəlkə, bunu bilmirdilər ki, gün ərzində Həsən əmi artıq yüz dəfə,
min dəfə bu suala eyni cavabı verib. Bunu bilmədiyindən hər soruşan
sualını təzə sual kimi soruşurdu. Qarın yağıb-yağmayacağı məsələsi
Həsən əminin gözə görükməsilə, demək olar ki, eyni vaxtda adamların
beyninə girir, onları düşündürməyə başlayırdı. Başqa bir vaxt "qar"
söhbəti heç kimi maraqlandırmırdı. Uzun illər bu belə olmuşdu, bu
gün də beləydi.
Onu da demək lazımdır ki, bu şəhərə artıq beş il olardı ki, qar
yağmaq bilmirdi. Soyuq, şaxta düşürdü, tufan qopurdu, hətta
ağacları kökündən qoparan küləklər əsirdi, amma qar… qar yağmırdı.
Həsən əminin "yağacaq, qar hökmən yağacaq" sözlərinin hər biri
kompasını itirib okeanda azmış gəmilər kimi öz sahilini
axtara-axtara qalmış və vurnuxurdu. Bu sözlər qarı yağmayan qışdan
üstü-başı tərtəmiz çıxıb isti yay günlərinədək gəlib özünü
çatdırırdı. Adamlar öz həmişəki suallarını artıq təkcə qışda yox,
yayda da verməyə başlamışdılar. Onları, bəlkə də, başa düşmək
olardı. Beş il qar üzü görməmək asan məsələ deyildi. Bu adamlar elə
bil çox vacib nəyisə salıb qeyb eləmişdilər. Nəfəsləri
kəsilə-kəsilə qalmış, ciyər dolusu havanı içlərinə çəkə
bilmirdilər. Gözləri yorğun və mənadan xali baxışların
qəbristanlığına dönmüşdü. Səbəbsiz-filan hamı kəmfürsət olmuşdu,
boş-boşuna darıxır, boş-boşuna hövsələdən çıxır, bircə anın içində
sir-sifətlər qapqara qaralır, adamlar bir-birini acılayır, heç
nədən bir-birini günahlandırırdılar.
...Çayxana isti yaz günləri
adətən necə olurdusa, indi də eləydi – tünlükdən və tər iyindən baş
gicəllənirdi.
Tər tökə-tökə qaynar çayını püfləyib içən Qəddar ləqəbli Malik
Həsən əminin çayxanaya daxil olduğunu görüb nifrətini, kinini
qətiyyən gizlətmədi. Bir qədər əvvəlki söhbəti bir daha
təzələdi:
– Bax, budu, özü də gəldi. Düz demirəmmi, ay camaat, nə qədər
olar bu milləti aldatmaq? "Qar yağacaq, qar yağacaq" deyib illərlə
hamıya ümid verdi, uşaq kimi baş aldatdı. Beş ildi, beş ildi, qar
üzünə həsrət qalmışıq, a kişilər…
– Keçən il də ha dedi, yağacaq, yağmadı. Mən isə ona inanmışdım.
– Qəddar Malikin ittihamına Cin
Şamil də qoşuldu. Elə bil ağız bahəm eləmişdilər.
– Bu il də yağmadı… Amma vəd eləmişdi. – Bu isə artıq Mirzə
Kamranın qəmgin səsi idi.
– Ələ salıb bu adam bizi… – Bu
sözləri dodaqaltı Həsən əminin yaxını sayılan Hacı Həmdulla dedi,
amma elə dedi ki, heç kim eşitmədi, bircə Həsən əmidən başqa. Bu
sözləri eşitcək Həsən əminin qəddi əyildi.
Həsən əmi elə bu cür qəddi
əyilmiş keçib öz yerinə əyləşdi. Yan-yörəsindəki adamların belə
donquldanması, əlbəttə ki, əhvalını pozmuşdu. Amma halını biruzə
vermədi. Əli ilə işarə edib çayını istədi. Çay gəldi.
Həsən əmi çaydan bir qurtum ancaq ala bildı. Qəddar Malikin səsi
yenə qəzəblə guruldadı:
– Yağacaq bu andıra qalmış qar, ya ki, yağmayacaq? Bunu bizə bir
adam, nəhayət, doğru-dürüst deyə biləcək, ya yox?.. Biz nə vaxta
qədər yalançı münəccimlərə inanıb qalacağıq?..– Qəddar Malik heç
cür sakitləşmək istəmirdi.
– Oğul, Malik, qar qışda yağar, yayda qar yağmaz… – Molla Güləli
ki, Həsən əminin yavuqluğunda o da öz yerində oturub çayını içirdi,
işə müdaxilə etmək istədi. İstədi, adamların hirsini yumşaltsın,
onun üçün dediklərini mümkün qədərincə yumşaq səslə, vird edirmiş
kimi deməyə başladı. – Bu sualları indi verməzlər. Fəsil bahar, yaz
fəslidir, oğul. Çiçəklər açan, quşlar cəh-cəh vuran, ağaclar
meyvələnən fəsildir. İnşallah, qış gələr, o zaman bu barədə
danışarıq. Xudavəndi-aləm əgər istərsə, qar yağacaqdır, əgər
istəməzsə… o zaman daha nə etmək olar – kim nə deyir, desin, qar
yağmayacaq.
Molla Güləli Həsən əmiyə ötəri bir nəzər salıb başı ilə işarə
elədi, yəni, "işin yoxdu, deyib-deyib sakitləşəcəklər, yetər ki,
sən danışma…"
Həsən əmi Molla Güləinin bu işarətini nəzərə almadı. Elə bil,
inada düşmüşdü:
– Yağacaq, mütləq qar yağacaq, – dedi. – Adamın gözü gərəkdir
ki, qarı görsün.
Həsən əminin sakit bir tövrlə dediyi bu sözlər çayxanadakıları
lap hövsələdən çıxartdı.
– Necə yağacaq? Nə zaman yağacaq? Günəş adamın, az qalır,
beynini əritsin. Sən bizi, əlbəttə ki, ələ salmısan.
Həsən əminin rəngi mizin üstündəki süfrə kimi tamamən ağarmışdı.
Ürəyinin səsini qulaqlarında eşidirdi. Amma yenə özünü o yerə
qoymadı, təmkinini pozmamağa çalışdı:
– Yağacaq. Mütləqa yağacaq. İnan buna. – Titrək səsi
dodaqlarının ucuna güclə gəlib çatdı.
– Nə zaman? Zamanını söylə! Bu saat söyləyəcəksən!
Adamlar yerlərindən qalxıb Həsən əminin oturduğu mizi dövrəyə
aldılar. Hamısının üz-gözündən yuxulu hiddət tökülürdü.
– Yağacaq…
– Bax, deyirəm, sabah qar yağmasa, sən bir də buralara gəlmə.
Eşitdin? Yoxsa… yoxsa səni doğulmağına peşman edərəm, bəlli bil.
Eşitdin, nə dedim mən? – Qəddar Malikin üzü-gözü nifrətdən əyildi.
Əl atıb Həsən əminin hülqumundan yapışmaq istədi, çəkdilər
apardılar bir tərəfə.
– Eşitdim… – Həsən əmi başını
aşağı dikib xeyli yavaşdan və titrək bir səslə cavab
verdi.
Həsən əmi ürəyi əsə-əsə evinə sarı gedirdi. Kişi həqqən bərk
qorxmuşdu. Bayaq çayxanada bu qədər adamın ona bu cürə kin-küdurət
yağdırması, hələ Qəddar Malikin ona əl qaldırması, boğazlamağa
çalışması Həsən əmini əməlli-başlı çaşdırmışdı. Gedə-gedə hərdənbir
başını qaldırıb ucsuz-bucaqsız, müdhiş rənglərə boyanmaqda olan göy
üzünə nəzər salır, bu zaman dodaqaltı öz-özünə nə isə mızıldanır,
elə bil dua edirdi.
Həyət uşaqları hələ də qışqırışa-qışqırışa ora-bura
qaçmaqdaydılar. Onun gəlişindən xəbər tutmadılar, yoxsa
soruşacaqdılar:
– Həsən əmi, Həsən əmi, qar yağacaq?
Həsən əmi də gündən qaralmış boynunun tərini dəsmalla silə-silə
cavab verəcəkdi:
– Yağacaq. Hökmən yağacaq.
Həsən əminin halı heç yaxşı deyildi. Evə keçib birtəhər özünü
yorğan-döşəyə saldı. Tir-tir titrədir, sonra da tərləyirdi.
Daxmasının yeganə pəncərəsindən günəş işığı yavaş-yavaş çəkilib
getməkdə idi. Həsən əminin baxışları sonuncu günəş şüasına ilişib
ondan bərk-bərk yapışdı.
...Yaz günəşinin son şüasının pəncərədən çəkilməyilə yekə-yekə,
ağappaq qar lopalarının şəhərə yağmağı, demək olar ki, eyni vaxtda
baş verdi. Qar lopaları, elə bil, çətir açıb torpağa doğru
ahəstə-ahəstə uçuşurdular. Havada asudəlik, azadlıq, dinclik və
əmin-amanlıq qoxusu var idi. Az bir zaman içində qar hər tərəfi
dümağ rəngə bürüdü. Şəhər əməlli-başlı qaldı qarın altında.
Üç gündən sonra çayxanada rəng-rufları sapsağlam, əhvalları
şad-xürrəm oturub çay içənlərdən kimsə birdən xatırladı ki, qar
yağdığı gündən Həsən əminin ayağı bura dəyməyib. Beş-altı kişi,
başda Molla Güləli, durub getdilər Həsən əminin evinin qabağına.
Həyətdə qartopu oynayan uşaqlar şəhərə qar yağandan bəri Həsən
əmini görmədiklərini bunlara söylədi.
Bu adamlar üstünü yarısınacan qar basmış taxta qapını bir xeyli
döydülərsə də, içəridən səs-soraq gəlmədi. Bunlar qapını döydükcə
Qəddar Malik qapının kandarına çöküb hönkür-hönkür ağladı.
Kult.az