Ana səhifə Kult |
"Bizim jurnalistikaya gəlişimiz yeni doğulmuş körpənin göbəyinin harasa atılmasına bənzəyir (belə bir adət var, məsələn, uşağın kəsilmiş göbəyini məktəbə atırlar ki, yaxşı oxusun və sairə). Amma jurnalistikanı bütünlükdə özümə doğma bir yer hesab etmirəm. Mənim dünyada yeganə missiyam yazmaqdır, yəni ədəbiyyat".
Bu sözləri APA TV-nin efirində yayımlanan "Üç dama" verilişində
yazıçı Pərviz Cəbrayıl deyib.
Qonağımız söhbətə tez-tez iş yerini dəyişməsindən
başlayıb:
"Azərbaycan kiçik bir məkandır və bizim çalışdığımız sahə dar
bir yerdir. Burada hər kəs bir-birini tanıyır. Nə qədər iş yerini
dəyişsən də hər kəs yenə də tanıdığın adamlar olur. Sadəcə düşdüyün
mühitə uyğunlaşırsan və özün olaraq qalırsansa, ünsiyyətdə də heç
bir problem olmur".
Verilişin davamında Pərviz bəy illər keçdikcə
müdrikləşdiyini deyib:
"Heç nə insanı dəyişə bilməz. Adamın xasiyyəti dəyişmir. Sadəcə
illər keçdikcə adam bir az müdrikləşir, həyata baxışını dəyişir. O
baxış da insanın emosiyalarını, düşüncələrini və hərəkətlərini
idarə edir. Mən vaxtı ilə bir sözümün dəyişdirilməsinə görə işdən
getmişəm. İndi düşünürəm ki, bəlkə də o, gənclik egosu idi. Ancaq
sözə həssaslıq hər zaman insanın içində qalır və mən arzulayıram
ki, onu heç zaman itirməyim. Mən sözlə bağlı dəlisovam. Amma
həyatda elə sakit biriyəm".
Müsahibimiz verdiyi qərarlardan da söz açıb:
"Mən qərarlar verdiyim zaman qazandığım təcrübəyə söykənirəm.
Qərarlarımda mütləq həyata baxışım, düşüncələrim və fikirlərim rol
oynayır. Əgər insanın düşüncələri, təcrübəsi imkan verirsə
qərarları da bir anda verə bilər. Və mən də tez qərarlar verə
bilirəm".
Yazıçı "ağıl yoxsa xoşbəxtlik?" mövzusuna belə cavab
verib:
"Mən həm yazılarımda həm də həyatda qeyri-səlis təfəkkürün
tərəfdarıyam. Dəqiq gördüyümün də başqa tərəflərini axtara bilirəm.
Yəni, ağın içərisində qara, qaranın içərisində isə ağ var. Bütün
hallarda ağıl daha yaxşıdır. Çünki xoşbəxtlik yoxdur. Amma təbii
ki, xoşbəxtlik də yanaşmadan asılıdır. İnsan özünü harada xoşbəxt
hiss edirsə, həmin an da "xoşbəxtəm" deyir. Bir başqası isə bunu
xoşbəxtlik hesab etməyə bilər. Bu, ani bir hissdir. Amma ağılla
hərəkətlərin içərisində də insan və hisslər olmalıdır. Ağılla olan
hərəkətlər insanı bədbəxt etməz. Etsə də, bu, elə xoşbəxtlikdir,
məncə. Mənim tam xoşbəxtliyim üçün isə sadəcə yazmağıma şərait
lazımdır. İmkanım olsun, oturub gecə-gündüz yazım. Başqa heç nə
istəmirəm həyatdan".
Pərviz Cəbrayıl yazmaqdan savayı bir neçə sevimli məşğuliyyətinin
də adını çəkib: "Uşaq vaxtı musiqiyə həvəsim var idi. İndi isə
musiqi ilə yalnız tək olanda, ürəyimdən keçəndə məşğul oluram.
Sonra fotoaparata marağım var idi. Bir neçə fotoaparat aldım, şəkil
çıxardanım, filan varım idi. O, qəribə bir proses idi, qaranlıqda
işləyirdim. Sonra futbola güclü marağım yarandı. Kəndimizdə 15
komanda yaratdım. Çempionatlar keçirirdik, qaliblərə əvvəlcədən
hazırladığım medallar verilirdi. Bütün uşaqlar üçün vəsiqələr
düzəltmişdim. Mən özüm qapıçı idim. Bir gün qəfildən, elə
stadiondaca ağlıma bir şeir gəldi, yazdım. Ümumiyyətlə şeir yazmağa
kiçik bacım həvəs yaradıb məndə. O hər zaman yazırdı, mən də
redaktə edirdim. Bir gün yazdığını o qədər dəyişdim ki, axırda "öz
şeirimdir" deyib mübahisə də etdim bacımla. Sonra bacım hekayə
yazdı. Bax o zaman çox təəccübləndim. Çünki mən hesab edirdim ki,
hər adam hekayə yaza bilməz. Düşünürdüm ki, adamlar elə yazıçı
doğulurlar, sanki onlar müqəddəs insanlardır, adi adam yox. Sonra
hekayəni oxuyub anladım ki, bəli, mən də yaza bilərəm. Bu gün isə
daxilimdə bacıma minnətdarlıq borcum var. O, məndə həvəs yaratdı
yazmağa. Düzdür, bu yol çox çətindir. Həyatımı qaraya çevirsə də
mənim yeganə amalım yazmaqdır. Nə qədər əzablı olsa da mən
yazmaqla, ədəbiyyatla xoşbəxtəm".
Verilişin sonunda həmsöhbətimiz qadınlardan söz açaraq,
maraqlı fikirlər səsləndirib:
"Qadınsız həyat çox mənasızdır. Mənim fikrimcə, qadınsız məclis son dərəcə boz və darıxdırıcıdır. Dostlarla təbii ki, maraqlıdır. Ancaq bütün hallarda qadının qarşısında başqa cür olursan. Ağıllı qadınlar daha çox istənirlər. Ancaq baxırsan ki, kişi ağıllı qadını qoyub, gedib gözəl qadını sevir. Könül nə fərman verdi, o da olacaq yəni. Gözəl qadın cəmiyyətin qaydalarına rəğmən əxlaqsız da sayıla bilər. Amma onun elə gözəl ürəyi və ruhu olar ki, sən ona qurban gedə bilərsən. Bu yerdə heç ağıla ehtiyac da yoxdur. Sev də onu, sən özün ağıllısan axı. Amma təbii ki, hər ikisi - ağıl və gözəllik bir arada olsa, daha yaxşı olar. Düzdür, mən hesab etmirəm ki, sevilmişəm. Yalnız sözümə görə sevildiyimdən əminəm".
Tarix
2015.06.11 / 23:55
|
Müəllif
Axar.az
|