Keçən il doğum günümdə yazdığım eyni başlıqlı yazının davamını da yazacağımı düşünmüşdüm, amma bu günə qədər yazmamışamsa, yəqin içimdə o ehtiyac doğmayıb.

Günümüzün ən aktual problemlərindəndi intihar. Ən azı iki gündən bir intihar xəbərləri oxuyuruq, dünən 23 yaşlı tələbə qız özünü öldürmüşdü, bu gün 81 yaşlı qadın. Məktub yazıb qoymayana, kiməsə konkret nəsə deməyənə qədər o insanların niyə intihar etdikləri haqqında sadəcə təsəvvürlərimiz ola bilər ki, bəlkə də bunların 90%-nin intiharla yaxından-uzaqdan əlaqəsi yoxdur.

Dünya yarandığı, daha doğrusu, dünyada insanların intihar etdiyi vaxtlardan intihar psixoloqlar, nevropatoloqlar tərəfindən araşdırılan mövzudur. İntiharın məntiqlə (beyinlə), yoxsa ruhla əlaqəli olduğu hələ ki elmə tam məlum deyil. Dinsə intiharı, ümumiyyətlə Allaha qarşı gəlmək kimi qiymətləndirərək qadağan edir.

İnsanlar niyə intihar edir? Bu, çox dərin və uzun söhbətlik mövzudur. Amma mən, məhz mən niyə intihar etmirəm? Bir az bundan yazmaq istədim. Niyə intihar etmək istəyim ki? Əvvəl bundan danışım gərək. Cəmiyyətimizdə, ailəmizdə və məişətimizdə insanları intihara sürükləyən min səbəb var. Adamlar həmişə ağıl və məntiqlə davrana bilmir. "Hirsli başda ağıl olmaz", fikrini boşuna deməyiblər. Hirslənəndə əsəbi, emosional halda ağılla hərəkət etmək mümkün deyil. Bir də çarəsiz vəziyyətlərdə...

Hə, bizimki kimi cəmiyyətdə böyüyən insanlar təkcə bugünkü günlərini deyil, həm də özlərindən sonrakı günləri də düşünmək məcburiyyətindədirlər axı. Bütün həyatımızı başqalarının arzu, istəklərinə görə yaşadığımız kimi ölümümüzü də onların arzu-istəklərinə uyğun seçməliyik. Özümüzü öldürüb onların başını aşağı edə bilmərik ki. Kişilərin özünü öldürməsinə haradasa haqq qazandıra bilir bizim cəmiyyət. Məsələn, ən primitiv halda, kişidir də, 3 balası vardı, hamısı yemək istəyir, geymək istəyir, işləmirdi, imkanı yoxdu, oğurluq, cinayət eləyəsi deyildi ki... Vay o gündən ki, özünü öldürən qadın ola. Bilirsizmi haqqında olan-olmayan nə qədər şər-böhtan danışacaqlar? Əlbəttə, bilirsiz, elə danışanların biri də sizsiz, deyilmi?!

Cavan qızsa "Allah bilir nə zibili varmış", "Şəkilləri varmış kimdəsə şantaj edilirmiş", "Evli adamla gəzirmiş" və s. və ilaxır kimi həqiqətlə əlaqəsi olub-olmadığını təsəvvür belə etmədiyimiz şeylər danışılacaq. Halbuki, "zibil" də, "şantaj" da, "gəzmək" də təkbaşına ediləcək "ayıb", "günah", "cinayət" deyil. Niyə bütün bu hallardan danışanda ikinci tərəflərin adı çəkilib günahlandırılmır?! Qarışıq mövzulardı, bunlar məni ciddi-ciddi maraqlandırmır. Məni maraqlandıran əsas iş odur ki, biz niyə ölüb gedən (eləcə də sağ olan kimsənin) birinin ardıyca olan-olmayan şeyləri danışmaq məcburiyyətində hiss edirik özümüzü? Niyə ölən birinin bakirə olub olmamağı, sevgilisinin yaşının neçəliyi, evli olub-olmamağı, hansı şəkillərinin kimdə olmağı bizi bu qədər maraqlandırır?! Tamam, insanların özünü öldürməsi yaxşı hal deyil, amma bir halda ki artıq ölüb, niyə insanların ölümünün necəliyini seçmə azadlığına hörmətlə yanaşmayaq?! İnsanlar (başqaları) haqqında ağlımıza gələn hər şeyi danışmaq haqqını bizə kim verib axı?! Bu qədər bekar cəmiyyətə necə çevrildik? Yoxsa əvvəldən belə olmuşuq, amma indi şərait daha genişdir deyə, əslində, necə olduğumuz üzə çıxır?!

Edə biləcəyimiz çox az şey var, məsələn, bu cür cəmiyyətə üsyan olsun deyə intihar etməyə bilərik.