"Sevgi etirafı" layihəsində:

"Axar.az"ın "Sevgi etirafı" layihəsinin uğulu alınmasında tanınmışlarımızın etdikləri səmimi etiraflar əsasdır. Bu dəfə layihəmizdə xanım yazar Aləmzər Sadıqqızı ilə baş-başa qalcağıq.

Xanım qonağımız da layihəmizlə tanışlıqdan sonra bəzi etiraflar edəcəyini bizə söz vermişdi. Lakin nədənsə çəkinirdi də. Onu başa düşmək olardı. Kifayət qədər tanınan imza sahibi olması, AYB kimi nüfuzlu bir təşkilatda işləməsi və mentalitetin diqtəsi… bu səbəbdən söhbətimiz ləngiyirdi.

Axır ki, FB-də yaşıl işığının yandığını görüb yazdım:

Qorxuram ki, nəyisə etifaf edəm

- Aləmzər xanım, salam. Bəlkə gələsən redaksiyaya?

Xanım yazar yenə də tərəddüd içindəydi:

- Faiq, özüm də istəyirəm. Amma çox gorxuram.

Zarafat edirəm:

- Nədən qorxursan? Tok vuracaq səni? Gəl, qorxma..

- Qorxuram ki, nəyisə etifaf edəm.

- Elə mən də istəyirəm ki, nəyisə etiraf edəsən. Ölüm-itim dünyasıdır. Nisgilli gedərsən birdən. Etiraf et ki, yüngülləşsən…

- O qədər acı içindəyəm ki… Nə bilim. Utanıram...

- Utanma. Kimin yanında gözükölgəlisən ki…

- Heç kimin. Mən heç Allahın garşısında gözükölgəli deyiləm. Əksinə, kimsə mənim garşımda gözükölgəli ola bilər

Dünyanın ən pis adamı

- Onda nə olub axı? Bəlkə yeni bir eşq yaşayırsan, ondan yana utanırsan?

- Faiq, mənim köhnə eşqim olmadıgı üçün, demək, yenisini yaşaya bilərdim...

- Yaşamaq gözəldir. Bir halda ki, bu yaşamda yeni eşq qatqısı var, daha gözəl.

- Yaşadıqlarım sadəcə bir yalandan ibarət... Dünya mənim üçün bir nəfərdən ibarət… Və o da ola dünyanın ən pis adamı.

- Yalan dediyin nədir axı? Səni seviblər. Ərə getmisən. Dünyaya uşaq gətirmisən. Sonra yarıda qırılıb bu sevgi. Yeni sevdalar olub, sənə şeirlər yazılıb. Bu da yarımçıq eşq hekayəti. İndi isə, deyəsən ən təmiz bir eşqin girdabındasan. Gec gəlib, güc gəlib… Niyə pis adam? Hisslərini hiss etmir, səni başa düşmür?

- Faiq, bir şeirim var onu oxudun?

- Yox. Desənə.

- Sadəcə sevəsən

əvvəl bir mələyi... sonra bir kələyi...

sonra bir əclafı... sadəcə sevəsən...

Faiq, sən məni yaxşı tanıyırsan. Nə vaxtsa hiss edibsənmi ki, mən bir kişiyə maraq göstərim? Onlara yaxın durmadıgım üçün pisliklərini də görmədim. Sevməyə çalışdım, amma sevə bilmədim…

Adamlar o qədər saxtadır ki…

- İndi sevənlər kimi danışırsan axı.

- Bu feysbuka nifrət edirəm. Az qalıb, buranı tərk edəcəm. İstər inan, istər inanma; mələk kimi bir qadınam... Bura cin, şeytan yuvasıdır... Fb siqaret kimidir... İradə lazımdır atmağa.

- Müsahibə götürürəm ha… Cavabında diqqətli ol.

- Yaxşı da. Keçən dəfəki oyunu başıma gətirmə... Daha səmimi alınmaz... Çünki adamlar o qədər saxtadır ki, səmimiyyətə inanmırlar. Səmimi olmaq isə mütləq və mütləq əzab deməkdir. Mən bu sözləri dostum Faiq üçün deyirdim...

"Quran"a əl basaram ki, İlyas Tapdıqla…

- Mən isə müsahibə götürürəm. Sən özün bunu istəyirdin axı…

- O vaxt mənimlə burda yazışdıgını götürüb müsahibə etmişdin. Mən də istəyirdim öz adımla olsun... O adsız müsahibəyə görə iki gün agladım. Əslində, sən o müsahibədə adımı qoysaydın belə inciməzdim. Adamlar, bir qadın nə qədər təmiz olsa da, onun daxili dünyası haqqında danışmagına pis baxır... Düzdür, o müsahibəni bəyənənlər çox oldu... Adı gizli qalmış məni tanıyanlar da oldu, tanımayanlar da... Hələ dünən bir rəfiqəm mənə yazır ki, sən orda yazmışan ki: "Qurana əl basaram ki, İlyas Tapdıqla olmamışam". Deyirəm ki, buna şübhən var?

- Bəs onlar əksini fikirləşir?

- Deyir ki elə bilirlər müsahibəni mən vermişəm. Camaat dəli olub e. İlyas Tapdıq atamdan da böyükdür... O məni qızı kimi istəyir, mən də onu gənclik illərindən tanıdıgım şair kimi, ata kimi... Əgər müsahibədirsə, onda ciddi suallar ver... Yarama toxunma.

- Bəs bayaq dediyin o "əclaf" kimdir?

- Faiq, indi belə çıxır ki, daha səninlə dərdləşməyək? Mən onun adını nəinki sənə müsahibədə, heç təklikdə də deyə bilmərəm. Onda gərək yer yarıla, girəm yerə! Əslində, burda əclaf yumşaa mənada yazılıb. Yadındadır, Pərviz çox istədiyi adamlara əclaf deyərdi. Kim yaxşı şeir yazsa, "əclaf yaman yazıb" deyirdi.

Meymundan bir az fərqli

- Aydındır. Sənin əclafın başqa əclafdır.

- Onu tanımasan, deyərdim. İstəmərəm ki, yaxşı tanıdığın o adamı sənə yer üzünün ən pis adamı kimi tanıdım. O qədər özümdən yaşda balaca oglanlanların sevgisini rədd etdim ki... Ağlına belə gəlməz!

- Əşşi de gəlsin...

- Biri hətta mənim acıgıma özündən 10 yaş böyük və meymundan bir az fərqli birini aldı. İndi o meymunun qabağında qulluqçular işləyir.

- O sənə ümüd vermişdi?

- Kim?

- Meymuna oxşarı alanı deyirəm.

- Deyirəm o mənə ürəyini açanda ona "səni qoduq hesab edirəm demişdim".

Aramızda cəmi bir yaş fərqi vardı. Bu yaxınlarda gördüm. Mənə dedi ki, hələ də hər gecə başımı yastığa goyanda o sözün yadıma düşür.

- Bəs mənim tanıdığım kimdir?

- Faiq, istəyirəm mənə sualın bu olsun: Aləmzər xanım, bu həyatı necə yaşadın?

- Olsun.

- Belə. Əvvəl atamı itirdim... Sonra oldum 10 yaşlı ata. Anam da məni uşaq kimi yox, onunla onun uşaqlarını böyüdən "nökər" kimi görürdü. Mən çox işləmişəm, əzab çəkmişəm. Bacı-qardaşlarımı övladım kimi böyütmüşəm. Gəncliyin nə olduğun anlamadım belə. Sonra həyat başqa zərbə vurdu. Sonra qardaşım uşaqları... Sonra... Yenə də əzablar. Mən bir dəfə də qayğı nədir görmədim.

Ömür də bitdi, ömrümə gətirmək istədiklərim də

- Bu ötənlərdə qaldı. Sonra böyüdün. Təhsil aldın, ərə getdin. Səni sevənlər oldu. Sənin sevdiklərin oldu. Bütün bunlar haqda danış.

- Gəlirəm də… Bir nəfər də vardı. Məni sevirmiş. Təhsil aldığm məktəbə gəlib-gedirmiş. Qızlar dedi, səni bir oğlan istəyir. Nə isə, onun da adı xoşuma gəlmədi. Mürşüd idi adı. - Bakıda evi, mühəndis, zahirən ağ atlı oglan.

Fizulidən Həcər adlı rəfiqəm "Aləm, sən kimə getmək istəyirsən axı" - soruşurdu. Ona "əlləri, ayaqları olmasın, ancaq mənimlə danışan dili olsun" dedim. O da "sən heç kimi sevməyəcəksən o zaman. Yazığın gələnə gedəcəksən" - dedi. Düz demişdi. O gündən ömür də bitdi, ömrümə gətirmək istədiklərim də.

- Bu gün dünənin xatirələrina sığınıb yaşamaq xoşdur?

- Dünənimdə nə var ki, ona sığınım? Nə dünənim var, nə bu günüm, nə də sabahım. İndi artıqlamasıyla onların cəzasını yaşayıram.

- Niyə axı, nə olub?

- Dindirmə. Onu bilirəm ki, Fb olmasaydı... belə ağ bayraq kimi yenilməyəcəkdim. Adamlara, həyata, ömürə...

Onun sevgisi möcüzə idi

- Sən məğlub adama oxşamırsan. Həyatında ailəndən sonra sevgi yaşadın. Ailəli bir kişini əsirin etdin.

- Həyat məndən o cavabsız sevgilərə, görə "küsüb". Onun ölümə tək getməyinin də, o yaşına görə bədbəxt elədiklərimin də öcünü aldı məndən. Mən ona əslində pislik etmədim axı... Sevməyə-sevməyə onu xoşbəxt etmək istədim. Kasıblığını, xarakterinin çətinliyini qəbul etdim. Ama o, nəyi isə bacarmadısa, mənmi günahkaram?

- O, yəni kim? Böyükxan Pərviz?

- Hə. Heç kimdən utanmıram. Onun sevgisi möcüzə idi.

- Bəs onun ailəsi, iki övladı vardı. Bir qadın olaraq başqasının həyatına şərik olmaq səni düşündürmürdü?

- Kimin, Pərvizin? O on il idi ayrılmışdı.

- Pərvizdən sonra da ürəyin dinc durmadı deyəsən, kimlərisə ovladın.

- Sualını xoşuma gəlmədi...

- Sualı xoşa gəlmək üçün vermirəm. Ola bilər. Amma cavab verə bilərsən axı.

- Mənə indi də onlarla şeir yazılır. Amma... özü şeirə oxşayan, içi şeytan olan biri həyatımı alt-üst etdi...

- Sən etiraf kürsüsündəsən, qız, çəkinmə, kimdir o?..

Bir müddət Aləmzər xanımın yaşıl işığı keçir və handan-hana yanır.

Onu ilan yuvasında gördüm

- Faiq, cavab ona görə gecikdi ki, bu arada işıgımızı kəsdilər. Bu gün 4-cü dəfədir. Çıxıb oğlana necə dil tökdümsə, dedi, xala, ilk dəfədir öz kəsdiyimi özüm bağlayıram. Hə o namərd mənim ömrümü bilə-bilə, məni Məlikməmməd düşən quyuya saldı. O mənə dost kimi görünüb, ruhuma qədər öldürən adamdır. Adını soruşma…

- Harda gördün onu, necə sevdin?

- Həyatda görəndə hamı kimi "görmədiyim", heç hiss etmədiyim biri idi. Mən onu ilan yuvasında gördüm. O bu yuvada məni öldürməyi bacardı.

- İlan yuvası haradır?

- İlan yuvası – Feysbuk. Yəni o burda məni içimdən çıxara bildi...

- Dedin, sənə şeir yazırlar. Şeirlə nəyi etiraf edirlər?

- Sevgilərini... Məni sevmək olmaz? Faiq, bir az da ədəbiyyat barədə danışaq da…

- Sənin həyatın ədəbiyyatdır da. Bəlkə şeir yazanlar heç ciddi deyillər, səni ələ almaq istəyirlər?

- O dogrudur ki, həyatım ədəbiyyatdır... Mən öz ömrümü yazsam... Yaza bilsəm... Ən ağır roman olar. Bu romanda mənə deyilmiş bir söz, bir etiraf var ki, heç vaxt unutmuram. O adam mənə: "səni nə qədər xoşlasam da, yenə sənə göz yumaram, çünki sən ailə üçün yaranmış qadınsan!" - demişdi. Bu mənə özümü sevmək üçün kifayət edir.

Köçüb durnalarla gedərəm bir gün...

Durnalar qayıdar mən qayıtmaram!

Beləcə, günlərim dəstəbədəstə

Calanar ömrümün, günümün üstə,

Öldürüb ağladım özümün üstə

Mən özüm ölürəm, özüm, ay adam.

- Söz-söhbət gəzir ki, cavan bir şairə vurulubsan, amma cavabsız qalıb hisslərin...

- Faiq, mən ona "vurulmuşamsa", qoy Allah mənə qənim olsun! Əgər bütün bunlar onun məharətinin əsəri deyilsə. Məni təəccübləndirən bilirsən, nədir? Mən heç nə itirmədim, amma o mənim qarşımda bütün mənəviyyatını itirdi. Məni Allah həmişə qoruyub və qoruyur. Daha danışmaq istəmirəm. Onu xatılamaq belə istəmirəm. Onu Allaha əmanət etdim. Və susmağı qərara aldım.

İcazə ver , Allaha qonaq olum

- Niyə axı? Deyirlər axı o gənc heç də pis adam deyil. Düzü, mən hələ də bilmirəm kimdir o, adını nə sən, nə də dostların deyir…

- Faiq, bir kəlmə ilə bitirirəm bu söhbəti. Etirafsa etiraf... Mən onu ömrümü ona qurban verəcək qədər, o da yalanlarıyla ömrümü alacaq qədər sevdi... Səndən bir xahişim var. Mən öləndə ona bir söz deyərsən: Səni bir mələk sevmişdi... Amma...

- Mütləq deyərəm. Amma sən hələ ölməyə tələsmə və bu sənin ona olan ilkin sözündür, yoxsa son?

- Bu sevginin müəllifi o idi...

- Aləmzər düz de, indi tüstüsünə kor olduğunun istisinə qızındınmı heç?

- Allaha and olsun ki, yox!

Həmişə yaz yağmuru vardı...

Aç bu yagışlara, aç əllərini,

Əlimə dəyməyən yar əllərini

Sar, bu yagışlara, sar əllərini

Aləmin gözündən gəlir buludlar...

- Bunu o gənc şairmi yazdı sənə?

- Mənim şeirimdi... Azan verilir. Faiq, icazə ver, Allaha qonaq olum. Mənim ondan başqa kimsəm yoxdur... Amma mənə zəng vur. Mənə zəng elə…

- Edərəm.

- Namaza başlamıram, səni gözləyirəm.

Aləmzər Sadıqqızına zəng etdim. Hıçqırıq səsləri qulağıma uzaqdan eşidilən su səsi kimi gəldi:

- Faiq, dünən ürək günüymüş... Ürəyimə deyəcək bircə sözüm var: - Səni həmişə ağrıdıqların, yandıqların, uğrunda öldüklərin vurdu... Elə namərdcəsinə ki! Sənə söz deməyə gücüm yox... sənə "döz" deməyə gücüm yox... sənə "öl" deməyə üzüm yox...