"Baden-Badenin mavi gecələri, fransız xalqı kef eləyir".

"Şərikli çörək" filmindəki obraz belə deyir. Biz də firəngləri həmişə kef eləyən görmüşük. Tarixin çox arxada qalan, lakin asanlıqla oxunan səhifələrində də, indi paytaxtlarında nahaq qan axıdılanda da... Qonşuları ingilislərlə amansız döyüşlərdə də, Hitler Almaniyasının Avropanı caynaqlarına aldığı zamanlarda da bu millət kef çəkməyi, qan tökməyi də bacarıb, qanının tökülməsinə şahidlik etməyi də...

"Köhnə tüfəng" filmində fransız doktorun əzmkar qisasçılığı da qan üstündə bərqərar olur: Doktor nahaq tökülən qana haqlı olaraq qanla cavab verir.

Parisdəki son terror olayı İŞİD-in işidir. İŞİD dünyadakı terror təşkilatları kimi nahaq qan töküb. Bu, çox pis haldır, bunu alqışlamaq olmaz. Çünki terrorun qurbanı günahsız insanlardır: istər Suriyada, istər Fransada, istər Türkiyədə.

"Hamı günahkardır dünyada, amma dünyadan heç kəsin günahı yoxdur", - deyib bizim Ramiz Rövşən. Parisdə və digər sadaladığımız və sadalamadığımız məkanlarda olan terror qurbanlarının günahları bu terrora qədər uzana bilməzdi.

Bizim millət yas saxlamağı, ağı deməyi sevir. 1400 il bundan qabaq xəlifəlik üstündə şəhadətə çatan ərəbləri də beləcə hüzn və hüzr içində anırıq: Qara bayraqlar, baş yarmalar, sinə cırmalar, Şah Hüseyn, vah Hüseyn sədaları və s. Dinimizdir, uğrunda ölənlərin məqami-dərəcəyə çatması üçün dua edilməlidir. 1400 ildir bu duanı edirik, axır ki, məqami-dərəcəyə çatdıracağıq.

Fransızlara da yas saxlayaq, başsağlığı verək. Amma arada terror qurbanı olan və ola biləcək sadə və qeyri-sadə olan fransız xalqına da bir qınaq göndərək, bəlkə?

Axı dünənə qədər müxtəlif adlarla İraqda, Misirdə, Liviyada fransızların təyyarələrindən tökülən bombalar, mərmilər də şah və kral saraylarına deyil, adi, sadə vətəndaşın toplaşdığı bazarlarda, məscidlərdə, futbol meydanlarında ölüm yayırdı. Bu da terror və terror qurbanlarıdır, sadəcə, başqa adla... Kef eləyən fransız əhlinin bu günahsız insanların ölümünə "yox" deməmələri bir yana, heç olmasa, bu ölkələrin bayraqlarına bürünüb, olayları sosial şəbəkələrdə paylaşaydılar...

Fransa hökuməti bir vaxtlar müstəmləkəsinə çevirdiyi Əlcəzairdə, Afrikanın onlarla ölkəsində qadına, uşağa gül dəstəsi verməmişdi. Nə olsun ki, bütün bunlar çox geridə qalıb. Axı, heç nə yaddan çıxmır, heç nə unudulmur...

Qətlə yetirilənlərin üstündən "Bu, haqq oldu", - demək günahdır. Şəxsən mən bu günahı götürmərəm. Terroru pisləyirəm. Mənim üçün Qarabağın Cəmillisində, Xocalısında, Malıbəylisində, Əsgəran səmasında vurulan helikopterdəki, 1990-cı ildə Bakıda, sonralar metroda, sərnişin avtobusunda terror qurbanı olan azərbaycanlı ilə, 2015-ci ilin noyabrında Parisin futbol meydanında, konsert zalında kef eləyən fransızların qətlə yetirilməsi eynidir: günahsız insanların qanı tökülüb deyə, bu acını digərindən fərqləndirmirəm.

Fərqi o fransızda və azərbaycanlıda görürəm ki, bu ağrılara müxtəlif yanaşıblar. Fransız bizim itkilərə dəstək olduğu ermənilərin qələbəsi kimi baxıb sevinib, biz isə ümumilikdə terrora, zora, başqasının haqqına girməyə pis baxaraq kədərlənmişik.

Onlar türkün bayrağını ayaqlar altına atıb, biz onların bayrağına bürünmüşük...