Dünən axşam ağsaqqal şair Fikrət Sadığa telefon açdım. Onunla görüşüb "Xatirə dəftəri"ni birlikdə vərəqləmək istəyirdim. Salamlaşdıq. Həmişə sakit, həlim səslə danışam şairin səsində bu dəfə qəribə bir kədər vardı. Səsi uzaqlardan gəlirdi - tarixin yeddi arxa dönənindən... bir qədər də xətdə xırıltı çoxalmışdı. Arada öskürdü və hiss etdim ki, şairimiz özünü soyuğa verib. İllərin soyuğundan, sazağından keçib gəlmiş bir insanın bir ötücü soyuqdəyməyə təslim olması mənim üçün inandırıcı olmadı. Kefini, səhhətini soruşandan sonra, niyyətimi ona açıb dedim:

- Fikrət müəllim, sizinlə görüşmək istəyirdim.

- Evdən çıxmıram, bala, xəstəyəm. Birliyə gələndə görüşərik. Çox sağ ol ki, zəng etmisən... Ancaq adını bir də de, kimsən, tanımadım axı.

- Faiqəm. Balabəyli.

- Hə. Ay Faiq, ay bala, çox sağ ol ki, zəng etmisən, narahat olmusan, sevindirdin məni.

Ağsaqqal şairlə bir qədər də söhbət etdik.

- Nədən yazacaqsan, nə soruşacaqsan, hər şeyi danışmışam da, eyni suallar, eyni cavablar olacaq... Sən incimə, bilirəm məni oxumusan, amma indi elələri var ki, sən incimə... Özünə götürmə. Heç kəsi görmək istəmirəm. Nə yaxşı zəng elədin... Sənə minnətdaram ki, məni yada salmısan...

Allahdan şəfa diləyirəm:

- Şair, tez sağalın, sizi istəyənlər, sizin üçün darıxanlar çoxdur.

Minnətdarlıq edir:

-Hə, arada zəng edənlər olur, – səsində bir giley hiss olunur.

- Dedim, əziyyət olmasaydı, görüşərdik, – hiss edirəm ki, yerində olmayan inadkarlıq edirəm.

- Yox, üz vurma. İlyasla danışmısan, oxudum. Yaxşı eləmisən. Nədən danışacaqdıq?

- Elə xatirələrinizi vərəqləyəcəydik birlikdə...

- Yaxşı olardı, amma heç kəsi görmək istəmirəm. Amma inşallah, görüşərik "Yazıçılarda"...

Sağollaşdıq. Şairə Allahdan şəfa dilədim. Yaxın günlərdə onun "Xatirə dəftəri"ni oxucularımız üçün vərəqləmək ümidiylə..