Ana səhifə Yazarlar |
Minsk görüşü: kofe və qan içənlər
16 saat davam edən diplomatiya müharibəsi dünən Belorusun paytaxtını dünyanın siyasi mərkəzinə çevirdi. Başqa vaxt Lukaşenkonun əlini və ayağını diktatorlar muzeyinə qoymağa hazırlaşan Qərb diplomatları Avropanın təhükəsizliyi əleyhinə situasiya yaranan kimi gəlib Batkanın çörəyini kəsdilər, suyundan içdilər.
Dünya üçün əhəmiyyətli sülh çalışmalarına rezidensiyasını verən,
xeyirxahlıqla bütün komandasını onlara təslim edən bir dövlət
adamını bundan sonra hansı məntiqlə qeyri-demokratlıqda
suçlandırmaq olar? Onun üsul-idarəsi, yaxud ordusu hansı xalqın
həyatına ziyan vurur ki? Əksinə, Ukrayna böhranından öz sifətini
saxlamaqla çıxan və təkcə dalaşan slavyan qardaşlarına deyil, bir
çox demokratiya paytaxtlarına da səxavətlə qapısını açan şəxs məhz
Belorusiya lideri idi.
Rusiya telekanalarının canlı yayımda translyasiya etdiyi "4-lər"
formatının görüşünü milyonlarla insan izlədi və bunun təkcə
Donbasda üz-üzə dayanan on minlərlə silahlı ordu birləşmələrinə
deyil, eyni zamanda, vasitəçilik missiyasına qoşulan Merkel və
Ollandın maraqlarını təmsil etdiyi Avropa Birliyinə birbaşa
aidiyyəti olduğunu da heç kəsə sübut etməyə ehtiyac yox idi. Ötən
həftə Amerika dövlətinin rəhbərləri Kiyevdə səfərdə olduğu bir
vaxtda franko-alman təşəbbüsü meydana çıxmışdı və Kerrinin başı
üzərindən keçərək əvvəlcə Poroşenkonu, sonra isə bir ildir
siyasi-iqtisadi təcridetmədə saxladıqları Putini razı salmaq üçün
onun ayağına gələn iki dövlət rəhbəri nəhayət, məsuliyyətlərini
anlayaraq, müharibənin miqyasının genişlənməsindən qaçmaq üçün "son
şans"a əl atmışdılar.
Danışıqların yekununda "kontakt qrupu"nun imzaladığı və dövlət
başçılarının deklarasiya ilə dəstək verdiyi sənədi dünyanın
gözlədiyi son sülh müqaviləsi saymaq olarmı? Qətiyyən, yox.
Bəllidir ki, Poroşenko hərbi məğlubiyyətini və Debaltsevo
ətrafındakı qoşunların mühasirə durumunu son anda özü yoxlamaq üçün
danışıqlara Dondasdan gəlmişdi. Hətta bir çoxları Davosa
partladılmış avtobusun hissəsini, Münhenə rus pasportlarını aparan
prezidentin bu dəfə kaset bombaların başlıqlarını da özü ilə
gətirəcəyini deyirdirlər. Guya Minsk danışıqları Radanın
"təcavükar" kimi tanıdığı Rusiyanın mühakimə yeridir. Düzdür,
Ukrayna lideri buna qədər hökumətin iclasını keçirərək hansı
gözəştlərə gedəcəyinin anonsunu vermişdi. Lakin hərbi meydanda
uduzmuş birisinin diplomatiya masasında qeyri-adi məharət
göstərərək xalqına qələbə qazandırması qətiyyən mümkün
deyildi.
Putin Minskə yola düşəndə yaxşı bilirdi ki, o, üçün-birə
nisbətində gedən amansız söz və fikir duelinə atılır. Hələ bir gün
qabaq Barak Obama telefon açaraq rus liderinə Amerikanın kölgəsini
hiss etdirmək, onu psixoloji təzyiqə məruz qoymaq və danışıqlar
prosesinin üzərində dayanan ölkənin də məhz okeanın o tərəfində
olduğunu bildirmişdi. Çünki Qərb kuluarlarında Ukrayna məsələsinə
baxışda, xüsusilə silah məsələsində fikir ayrılığının mövcudluğu
haqda həqiqəti əks etdirən söhbətlər gedirdi və rəsmi Vaşinqton
buna biganə qala bilməzdi. Obamanın məsləhətçiləri bir ildir
blokladıqları kanalı açaraq Obamanın səsini Rusiya rəhbərinə
çatdırmışdılar.
Amma döyüş qabiliyyətli ordusu olmayan bir dövlətə silah verib
onu Liviyaya və İraqa çevirməyin kimə gərək olduğunu hamı bilir. II
Dünya müharibəsində vahid bir səngəri və taleyi bölüşən eyni bir
millətin yeni tarixi düşməçilik üzərində qurulmalıdır.
Moskvanın başı üzərindəki sanksiyaların genişləndirlməsi
barəsində yeni təşəbbüslər də Rusiyanı danışıqlardan elə bir
nəticəylə çıxmağı tələb edirdi ki, yekunda həm Novorosiya udsun,
həm frau Merkel sülhpərvər missiyasının uğuruna inansın və
alman-rus münasibətləri normallaşsın, həmçinin Ukraynanın siyasi
çöküşü davam etsin və Qərb bu dövlətdən əlini çəksin.
Artıq detalları elan olunmuş ən uzunmüddətli tarixi görüşün
kimin xeyrinə qurtardığını söyləyə bilərik. İndi siz II Dünya
müharibəsinin son üç ilində keçirilən diplomatik raundları Minsk
gecəsi ilə müqayisə edə bilərsiniz. Fərq ortadadır.
Deyilmi?
Hə, Olland, yaxud Merkel siyasətdə uğur qazanmış insanlardır.
Lakin Çörçilin və Ruzveltin böyük ruhu yenidən dirçəlib gəlsəydi,
dünya müharibəsinə çevrilməmiş bir böhran ətrafında əyləşsəydilər,
hadislər necə inkişaf edərdi? Həqiqətən də siyasi tutumların bir
araya sığmadığı aydın görünür. Müasir Avropa cılız liderlərin
idarəsi altında qalıb.
Ona görə Putin növbəti qələbəsini qazandı. Şərtlərə diqqətlə baxdığınızda bunlara əmin olacaqsız. 15 fevraldan başlayaraq atəş dayandırıla bilər. Onsuz da tərəflərə taym-aut gərəkdir.
Xatırlayırsızsa, ötən dəfə də belə olmuşdu. 19 sentyabr 2014-cü
ilin razılaşması Kiyevin və Luqansk-Donetsk hakimiyyətinin yeni
planlarına cəmi bir həftə tab gətirdi.
Atəşkəsin əldə olunması Rusiyanı növbəti sanksiyalardan qorumaq
üçün çox gərəkli idi. Amma müvəqqəti. Çünki müharibənin öz məntiqi
var. Hələ hesablar tam çəkilib qurtarmayıb. Həm daxildə, həm də
xaricdə. Maydandan və səngərdən iqtidara gələn yeni inqilabi
hökumətin heç də bütün üzvləri sülh istəmir. Oleq Lyaşkonun məhz
ağır danışıqlara yollanacaq prezidentini satqınlıqda qınaması,
məğlubiyyəti yalnız bir adamın ayağına yazması nə irəli, nə də geri
getməyə yolu qalmayan bir şəxsin çıxılmazlığından xəbər
verir.
Diqqət edin, Ukraynanın Konstitusiyası məhz Donbasda gedən
döyüşlərdə yenidən yazılır. Ollandın və Merkelin imzası olan
sənəddə Poroşenko belə islahatları öz üzərinə bir öhdəlik kimi
götürüb. İndi məlum ekspertlər bunun de-mərkəzləşmə olduğunu,
federal və konfederal bir sistemə keçilməyəcəyini bir ağızdan
söyləyəcəklər. Hətta artıq belə açıqlamaları tez-tələsik yayıblar
da. Yəni, birdən əleyhdarlar bayrağı və silahı götürüb düşərlər
küçəyə və 3-cü Maydan başlayar.
Növbəti bəndlərdə Ukrayna hakimiyyəti vuruşan bütün şəxslərə
amnistiya verməyə məcbur edilir. Bu hələ azmış kimi, bütün əhalinin
dövlət tərəfindən ödənişlərinin həyata keçirilməsi də onların
üzərində qalır.
Bəs dünən "terroçu", "separatçı" dediklərinə humanitar yardım
verəndə, yaxud onları heç bir cinayəti olmayan insanlar kimi
tanıyanda xalq sizi nə adlandıracaq? Övladlarını itirmiş on
minlərlə insan və milyondan artıq qaçqının qarşısında nə cavab
verəcəksiz?
İndi raket zərbələri ilə dağıdılan və danışıqlar gedərkən də
dayanmayan döyüş bölgələrinin bərpasını da heç kəs yox, məhz
Ukrayna hökuməti etməlidir. Almaniya da bir qədər köməklik
göstərmək haqda cəmi bir maddəlik öhdəlik altına girməyə söz verir,
o da yalnız bank sektoruna. Bəs yeni inqilabçılar deyirdilər ki,
gəlin uduzub o regionları bağlayaq rusun boğazına və ticari embarqo
ilə çökən Moskva Donbasın yenidən qurucluğu ilə dağılmağa daha tez
yaxınlaşsın.
İndi BVF-nin qəsdən dünəndən daha çox tirajladığı yardımı, yəni,
əvvəlcə 17.5 milyard dolları, sonra 30 milyard dollarlıq krediti
hara xərcləyəcəklər? Tarixin ironiyasına baxın: əvvəlcə tank və
topla bütöv şəhərləri dağıdıb sonra onun bərpasının qayğısına
qalırlar. Axı onlar borc kimi sadə vətəndaşın kürəyinə yazılır.
Onsuz da 140 milyard dollardan artıq borcun ağır yükü üzərinə yeni
müharibə xərclərini gəlməyin mənası nədir?
Danışıqlar təkcə bir bölgəyə fokuslana bilməzdi. Ona görə
Ukrayna AB ilə iqtisadi münasibətlərini də Rusiya ilə
məsləhətləşmədən həyata keçirməlidir və buna dair maddələrin altına
imzasını qoyub. Bəs Yanukoviçi niyə devirmişdilər? Üsyanın önündə
gedənlərin, snayperə tuş gələn 100 nəfərlik ləyaqət qurbanlarının
və yeni hökumətin inqilabi platforması harada qaldı?
Yəqin, bir müddət sonra NATO-ya və heç bir hərbi bloka
qoşulmamaq haqda ali qanuna dəyişiliklər də gündəmə gələcəkdir. Bax
onda itirlmiş torpaqların və üz-üzə dayanan qardaşların apardığı
müharibənin mənası tamam itəcək. Axı nəyin uğrunda
döyüşürdülər?
Dünən Poroşenko separatçı lidelərlərlə bir masada oturmaq
istəmədi. Ona tez-tez gələn zənglərdə təlimatların haradan
verildiyini təyin etmək elə də çətin deyildi. Lakin bir gün
Poroşenkonu Moskvada görsəniz, onda əslində bir millət iki dövlət
olan vahid bir slavyan qardaşalarının bir-birinə düşmənçiliyini
yaradanlar tərəfindən "şokolad kralı"na Kiyevə dönüş qadağan
ediləcək. Lakin sülhün yolu məhz Kremldən keçir.
Bunu dünən Minskdə ruhu görünən Heydər Əlieyev dahiyənə bir
şəkildə bacarmışdı. Əslində, belə sülh masaları, diplomatik məharət
epopeyalarından danışarkən Azərbaycan liderini xatırlamamaq günah
olardı. İlham Əliyev Münhendə Ukraynanı bir güzgü adlandırmışdı.
Bu, doğrudan da belədir. Bir test və ayna kimi hamının maraqlarını,
niyyətlərini ona baxıb təyin etmək indi daha asandır. Amma
Azərbaycanın 1993-cü ili dünya üçün bir ayrı güzgüdür.
Müharibəni uduzmuş bir ölkənin siyasi varlığına qənim kəsilənlərin qarşısına çxmaq, ölkədə hökm sürən xaos diktaturasının üzərinə getmək və düşmənlə müvəqqəti sülh imzlayarkən onlara ağır hərbi reallığı sənəd üzərinə daşımağa qoymamaq çox nadir hallarda mümkün olur. Heydər Əliev bunları bacarmışdı. Özü də heç bir beynəlxalq himayədarlar və yardımlar olmadan meydanda təkbaşına mübarizə aparmaq, yalın əllə vuruşmaq qat-qat çətin idi.
İndi Ukraynanın şəxsi iradəsi özündən asılı deyil. Lakin Heydər
Əliyev bütün riskləri hesablayaraq o zaman müharibəni başlayan
Kremlə gedə bilmişdi. Miqyasca kiçik bir ölkə rəhbərinin
münaqişələrdən necə çıxmaq sualı haqda düşünən Qərb siyasətçilərinə
qoyub getdiyi əvəzsiz irs bundan ibarətdir. Ukraynanın əhali və
ərazi miqyasına uyğun gəlməyən rəhbərinin Heydər Əliyevdən
öyrənməli olduğu məhz budur.
İndi Poroşenko şəxsi kini və küdurəti naminə Putinin əlini
sıxmağa yalnız Merkelin dəvəti ilə razı olur. Lakin Heydər Əliyev
öz millətinin taleyindən ötrü nifrət etdiyi Yeltsinlə dəfələrlə
danışıqlara getmək üçün vasitəçi gözləməmişdir.
Merkel və Olland Donbas uğrunda döyüşü uduzdular. Ukraynanın
cəsədi Qərblə Rusiyanın arasında qalıb. İstəsəniz adına bufer zona
da deyə bilərsiniz.
Atəş səsləri səngərlərdən paytaxtlara və isti kabinetlərə
keçməkdə davam edir. Ukrayna ətrafında gedən döyüşlərin təmas xətti
Vaşiqtondan Berlinə, Kiyevdən Kremlə qədər geniş bir zolaqdan
keçir. Lakin Makedoniyalı İsgəndərlə bağlı əsatirdə deyildiyi kimi,
siyasi başlar hələ ki, qandan doymayıb.
Lukaşenko gecəni sarayda keçirən liderlərin yumurta, pendir və
çoxlu kofe tükətdiklərini söyləyir. Batka axı haqlıdır: məgər
minlərlə insanın axan qanını dayandırmaq üçün "vedrələrlə qəhvə"
nədir ki!
Tarix
2015.02.12 / 22:10
|
Müəllif
Zahid Oruc
|