Yam-yamları qorxu filmlərində maraqla izləyirdim, hətta bəzən özümü də hadisələrə "pərçim" edirdim ki, o adrenalini xəyalən də olsa, yaşayım, ta ki bu yaxınlara – "ağzıgöyçək" şeyxin qarayabatmış fitvasına qədər...

Şeyxin ət məsələsinə aid kəpslər hazırlayıb, sosial şəbəkədə statuslar yazaraq lağlağı edib gülənlər də oldu, gülənlərə baxıb işin "ciddiyyət"ini anlayaraq ağlaşma quranlar da. Hələ gülənlərlə ağlayanlar arasında dayanıb key-key gözünü döyərək bir parça ət olanları demirəm.

Vallah, məni qınamayın, bu söhbətlər gündəmi zəbt edəndən bəri mənim ağlıma ət dükanlarının üstündə yazılan "Ət və ət məhsulları" ifadəsi gəlir və qarşıma çıxan hər qadına "3-4 pud ət" kimi baxıram.

– Qızbəs necə qadındı?

– Nə bilim, vallah, əti bir az turşməzədir.

– Bəs Gülheyran?

– Hansı, o ətiacını deyirsən?

Əvvəllər "ətiacı" sözün məcazi mənasında "mehriban olmayan, heç kimlə yola getməyən" adamlara şamil edilirdisə, indi sözün ilkin, müstəqim mənasında deyiləcək.

Bəzi qadınlarımızın haqlı olaraq canına qorxu düşüb ki, birdən gecənin oğlançağı yatdığı yerdə əri acıb yuxudan ayılar, soyuducunu açar, "zəqqumlanmağa" bir şey tapmaz, sakitcə mətbəxdən bıçağı götürüb arvadın ələgələn yerindən "bir qısmat" kəsib nuş edər.

Təsəvvür edin, indiyə kimi qadınlar işləməyən, evdə boş-bekar oturan kişilərinə "Yemək istəyirsən? Ət almısan ki, dolma istəyirsən, ay mürdəşir? Əziyyət çək, işlə, evə zəhər gətir", – cümlələrini bütün sinir hüceyrələrini səfərbər edərək deyə bilirdilərsə, bundan sonra nəinki nərilti, heç ciyiltiləri də gəlməyəcək. Çünki bilirlər ki, kişinin nə vecinə, "ehtiyat"da azı 40-50 kiloqram əti var. Bundan sonra zənənlər "yem yeri" olmamaqdan ötrü canlarına cəfa verib gecə-gündüz kişilərin qarnı üçün çalışacaq.

Müsəlmanın o günü, Feysbuk istifadəçilərindən biri ironik bir statusun altında belə bir rəy yazmışdı ki: "Bəs görəsən, qadınlar acanda kişiləri yeyə bilər?" Haşa... Arvad nə karədir ki, kişini yeyə?! Belə bir deyim var e, daha çox həyasız qadınlara şamil edilir: "Zalımın qızı az qalır adamı dirigözlü basıb yeyə". Bundan sonra bu deyimi kişilərə aid eləmək lazımdır. Adamın duxu çata, çıxa təpəgöz şeyxin qarşısına, deyə ki, əə, adam kişi olar, basıb yediklərin bəs deyil, indi də arvad əti yemək istəyirsən? O da cavab vermək əvəzinə əl atıb səndən bir tikə qoparıb ağzına ata, qalasan yana-yana.

Feysbukda bir şey də yazılmışdı ki, "bu şeyxlərin niyə hamısı təkgöz olur?" Məntiqlidir. Mən bir aciz bəndə kimi fağıryana deyim ki, onlar gözləri ilə yemir, dişləri, ağızları ilə yeyir, ona görə də "mübarəkqədəm"lərə tək göz də kifayət edir. İkinci bir tərəfdən onların bəsirət gözləri görür. Məhz bəsirət gözləri ilə qarşısındakı dişinin harasının yeməli olduğunu yəqin edirlər.

Məncə, şeyxin ət söhbəti bizim ətyeyən millətin işinə yarayır. Ətlə bağlı yaxşı "ətli-yağlı" atalar sözlərimiz də var: "Şeyx var ətin yeyərlər, şeyx var ət yedirdərlər; Şeyxin ağzı ətə çatmayanda deyər iy verir; Ucuz ətin şorbası olmaz". Bu axırıncı lap yerinə düşdü. İndi təsəvvür eləyin, bir gecəsi 2000-3000 dollar olan qadınların ətindən nə şorba çıxar da.

Düzü, mən tərəvəzi ətdən daha çox sevdiyimə görə, "Mübarək fitva" çıxandan bəri elə hey fikirləşirəm ki, görəsən, vegetarian kişilər aclıq çəksə, nə yeyəcək bəs?