Gülər Fahad. Gəncdir. İstedadlıdır. Tanışlığımızın yaşı çox deyil. Onunla məni tanış edən sosial şəbəkədə paylaşdığımız şeirlər, statuslar oldu. Bir şair dostumun şeirləri haqda xoş sözlərinin şahidi oldum. Mənim şeirlərimə olan tənqidi fikirləri də diqqətimi çəkdi. Beləcə, şeirləşdik, yazışdıq və yaxından tanış olduq. Layihələrimi oxuyurmuş. Oldu ki, yazılarım haqqında xoş sözləri də qızırqanmadı. Rəssam kimi onun əsərləri haqda fikirlərimi paylaşdım. Qəribəsi o idi ki, Gülər Fahadı daim müxtəlif ovqatlarda müşahidə etdim. Hər birində maraqlı idi, orijinal idi. Onun tez küsəyənliyi də var və bu, bütün xanımlara xarakterik xüsusiyyətdir.

Gülərlə saytımız üçün söhbət etmək fikrimi də müsbət qarşıladı və bu söhbət araya-ərsəyə gəldi.

- Gülər, gənc də olsan, kifayət qədər imicə malik olan rəssam kimi tanınmaqdasan. Qısaca, istərdim deyəsən, necə oldu ki səndə incəsənətin bu növünə maraq yarandı?

- Məncə, insan həyatda özünü, öz yerini tapana qədər narahat yaşayır. Məndə də bu, belə idi. Müxtəlif sahələrdə sınayırsan özünü, amma görürsən ki, yox bu, o deyil, nəsə çatmır. Sevdiyim sənət sahələri çoxdur, amma mən hansında olmalıydım, hansını bacara bilərəm, bunu ancaq sınamaqla bilə bilərdim. Mən yalnız karandaşlarla, rənglərlə tam oldum. Bir neçə il əvvəl səhhətimdə problemlər yaranmışdı, müalicə alırdım və elə yataq rejimində karandaşla bir şeylər çəkməyə çalışırdım. Bu, mənə zövq verirdi. Müalicəm sona qədər getməsə də sağala bildim. Məncə, ayağa qalxmağım da elə bu həzzin sayəsində idi. İndi rəsm çəkmək mənim üçün gündəlik normadır. Hətta deyərdim ki, boyalar, fırçalar, ələlxüsus da, karandaşlarım mənim orqanlarıma çevrilib, - gülür. Onlar olmasa, çəkməsəm, mənən şikəst olaram.

- Səhv etmirəmsə, hansısa beynəlxalq rəssamlar təşkilatının üzvüsən. Bu təşkilatda üzv olmaq, səncə, sənin yaradıcılığına nə verir?

- Türkiyədəki Uluslararası Aktivist Sənətçilər Birliyinin (UASB) üzvüyəm. UASB 2000-ci ildə yaranıb, mərkəzi ofisi İzmirdədir. Birliyin başqanı Ümid Yaşar İşıqxandır. Birliyin devizi "BARIŞ VƏ SEVGİ"dir ki, bildiyiniz kimi, bu gün dünyanın buna çox ehtiyacı var. Bu gün ətrafımızda baş verən qarşıdurmalar, müharibələr, terror - hamısı mədəniyyətsizliyin nəticəsidir. 2012-ci ildə birliyin Azərbaycan təmsilçiliyi açıldı. Birliyin Azərbaycandakı təmsilçisi və rəsm komitəsi başqanı rəssam Nəvai Mətindir və 2015-ci ildə Azərbaycanda Aktiv Rəssamlar Qrupu da Nəvai bəyin təşəbbüsüylə yarandı. Mən də 2015-ci ildən bu qrupa üzv seçildim. Məqsəd Azərbaycanın bölgələrini gəzmək, çəkmək, təbliğ etməkdir. Qrup üzvləri dəfələrlə müxtəlif bölgələrdə səfərlərdə olub. Bu da əhalinin marağına səbəb olub. Məqsədimiz də elə budur ki, rəsmə maraq artsın. Mənə də təbii ki, rəssamlarla tanışlıq, təcrübə və yeniliklər baxımında faydası olub.

Rəsmi ancaq xoşbəxt anlarımda çəkə bilirəm

- Bildiyim qədər, yaxşı rəssam olmaqla, həm də təbi olan şairsən. Sən daha çox özünü harada yaxşı ifadə edə bilirsən? Şeirdə yoxsa, rəsmdə?

- Söhbət ifadə etməkdən gedirsə, əlbəttə, şeirdə. Əgər mənim yazılarıma şeir demək mümkündürsə. Şeiri ancaq nədənsə sarsılanda, belə demək olarsa, sözlər və hisslər məni boğanda yaza bilirəm. Boğuluram, bunun başqa adı yoxdur. Adi cümlələrlə ifadə edə bilmirəm ağrılarımı, sözlər özləri tökülür kağıza, dönüb olur şeir. Amma rəsm elə deyil. Onu ancaq xoşbəxt anlarımda çəkə bilirəm. Və o mənim hislərimin yox, zövqümün məhsuludur. İkisi də bir arada olmur. Ağ və qara rənglər qədər fərqlidir mənim üçün.

- Şeirlərində lirikaya üstünlük verirsən, rəssamlıqda isə portret janrına. Rəsmdə lirika səni azmı cəlb edir?

- Portret çəkməyi çox sevirəm. O, mənə daha asan və rahat gəlir. Həm də dediyim kimi, sevirəm. Başqa janrlarda da sınayıram özümü, amma bəli, dediyiniz kimidir, rəsmdə lirika məni az cəlb edir...

O hadisə qədər sarsıdıcı və dağıdıcı...

- Bəzən küskün olursan. Statuslarında, şeirlərində bu halın aydın görünür, nədir kövrək ürəyini titrədən?

- Məni yaxından tanıyanlar bilir ki, həmişə şən, zarafatcıl insan olmuşam. İndi də elədir. Amma əvvəlki kimi yox. Bəlkə siz məni yeni tanıyırsınız, ona görə ancaq qəmgin görmüsünüz. Bir il əvvəl mənə çox doğma olan insan dünyasını dəyişdi. Heç biri fiziki və mənəvi ağrım o hadisə qədər sarsıdıcı və dağıdıcı deyildi. Nəsə olur, 5 dəqiqə ağlayırsan və doyursan. Amma mən bir il əvvəl gördüm göz yaşı necə qurumur. Küskünlük də ancaq o şeylərdir ki, vaxtında edə bilmirdim, amma lazım idi. O şeylər ki, bu gün etməyə imkanım və şəraitim var, amma artıq heç bir işə yaramır. Onda özümdən küsürəm.

- Şeirlərin imkan verir ki deyək, hansısa bir kobudun ürəyinə vurduğu bir xal var, yoxsa bu, belə görünür, əslində elə deyil?

- Elə deyil. Yəni konkret bir insan deyil və təkcə əks cinsin nümayəndəsinə aid etmirəm. Başqalarından aldığım zərbələr, öz səhvlərim, öz günahlarım, itkilərim. Çox şey var. Olub, bir insana aid də nəsə yazmışam. Amma bu çoxluq təşkil eləmir.

Əgər kimsə məni incidirsə...

- Gülər, gənc şairlərimiz var ki, özlərindən qabaqkı nəsli topa tutur, qəbul etmir. Rəssamlıqda da bu var?

- Olub, rast gəlmişəm. Topa tutmaq yox, amma qəbul etməmək normaldır. Kimsə kimisə qəbul etmirsə, öz seçimidir və buna məcbur deyil. Bir də ən çox həqiqətləri bütün çılpaqlıqlarıyla göstərənlər qəbul olunmur . Qəbul etməyib, topa tutanlar da özlərindən əvvəlkilərin statusunu dəyişə bilməyənlərdir. Qısası, özlərini yorurlar.

- İnsanlara münasibətin necədir? Onlardan çoxmu incik düşürsən?

- Mən incimirəm, incidəcək hərəkət edən insanların həyatımda yerlərini müəyyənləşdirirəm və yerlərini göstərirəm. Əgər kimsə məni incidirsə, demək, mənim üçün doğru insan deyil, doğru rəfiqə, dost, sevgili, tanış, qohum deyil və o zaman silib atıram və ya önəm vermirəm. Mənim üçün doğru olmayan insanı mənə heç bir qan bağı belə bağlaya bilməz və bilməyib. Ümumilikdə isə insanları tanımadığım müddətcə onlara münasibətim yaxşıdır. Amma istisnalar da var. Tanıdığım çox gözəl insani keyfiyyətlərə malik şəxslər var ki , onları şəxsən tanıdığım üçün şanslıyam.